Roken

Een fanatieke roker ben ik niet. Ik rook dagelijks graag een enkele sigaar en steek nu en dan een pijp op. Nooit meer dan de vingers van een hand. Sigaretten rook ik niet en ik inhaleer nooit. Roken in de horeca is vrijwel overal in Europa verboden. In de Verenigde Staten ook. Het rookverbod is van daaruit komen overwaaien. Eerst vond men er de sigaret uit, drong die aan de rest van de wereld op, en nu moet roken weer worden uitgebannen, omdat het ongezond is. Amerikanen behoren tot de dikste mensen van de wereld. Ze eten er als gekken, liefst enorme brokken vlees, met vette sauzen, patat en ander smaakvol voedsel. Daarna stapt men in de auto. De meeste Amerikaanse steden zijn gebouwd op de auto. Als je er geen auto hebt ben je een absolute pauper, maar vaak nog wel te dik. In Amerika is men ook erg tegen het beperken van de CO₂-uitstoot. In Europa zien we Amerika vaak als een lichtend voorbeeld, omdat de Amerikanen zich hebben ingespannen om het nazisme te verslaan. De Amerikanen worden terecht gezien als onze bevrijders. Dat ging niet geheel zonder eigenbelang, maar dat hindert niet. Landen zijn geen filantropische instellingen. Wel vergeten wij nogal eens de bijdrage van de Russen, die nog aanzienlijk groter was dan die van de Amerikanen. Over het heldhaftige optreden van de Polen in de slag om Arnhem praten we liever zo weinig mogelijk. Polen zijn mensen waarover je klachten indient. In mijn straat woont een aantal Polen. Jonge stellen die 's morgens tijdig naar het werk gaan, niet in alle vroegte of 's avonds laat met autodeuren slaan, de geluidsinstallatie op beschaafde toon houden en die auto ook nog eens in een daarvoor bestemd vak parkeren. Ik loop weleens spiedend rond. Iedere Poolse auto heeft een parkeervergunning. Ik word in mijn klagen gefrustreerd. Dat moet ik die Polen natuurlijk kwalijk nemen.

Ik ben ook, ik geef het toe, een tikje gefrustreerd door het rookverbod, dat ik vooral associeer met hypocriete geestdrijvers die ondanks alle nadelen voor het milieu autorijden, vliegen en wintersporten. Sinds het rookverbod is de klandizie in de horecagelegenheden waar ik kom, behalve verminderd, qua karakter niet of nauwelijks veranderd. Wel is het minder gezellig omdat er voor de deur moet worden gerookt, of in een aparte ruimte. In Nederland is voor de deur roken niet zelden buitengewoon onaangenaam, we hebben nu eenmaal overwegend een keldervloerklimaat. Ik ga niet buiten roken, behalve als het terrasweer is, en in een rookruimte ga ik alleen zitten als ik in ander, rokend gezelschap ben. Als ik verkouden ben rook ik soms dagen niet. Dat is geen probleem, omdat ik niet inhaleer en derhalve niet nicotineverslaafd ben. Waarom die frustratie dan? Ik ben tegen bedillerige, paternalistische en moralistische overheden die mij iets opleggen 'voor mijn eigen bestwil.' Ik ben tegen hypocriete mensen, vooral het soort dat vroeger zelf als een ketter rookte, die voor mij beslissingen denken te moeten nemen. Ik ben tegen geestdrijvers, want die zijn de motor achter de moord en doodslag die wij de wereldgeschiedenis noemen. Iedereen dient zelf te weten of hij een bromfietshelm wil dragen, een autogordel gebruikt, buiten de piste gaat skiën, zich doodeet of -drinkt of een peuk opsteekt. Ja, meeroken is slecht. Het mede opsnuiven van uitlaatgassen ook. Leven op deze planeet is onvermijdelijk een dodelijke activiteit. Wie gezond wil blijven kan zichzelf maar beter zo snel mogelijk ophangen. Dat van mijn ziektekostenpremie ook een deel naar mensen gaat die zo nodig hun botten moeten breken met schaatsen of andere riskante sporten, vind ik geen probleem. Ik betaal via de belasting ook mee aan de kinderen van een ander, al heb ik ze zelf niet. Geen probleem. Solidariteit is een groot goed. Als je dat niet vindt, moet je allereerst het autorijden verbieden. Dat risicogedrag dat veel slechter voor het milieu is dan het roken van een sigaartje. In plaats daarvan verhogen wij de maximumsnelheid en verbieden het roken in de kroeg.

Ik zal de laatste zijn om risicogedrag te stimuleren, maar dat is weer wat anders dan verbieden en zonder dat gedrag valt er weinig te genieten op deze toch al zo treurige aardkloot. Toen ik nog in het onderwijs zat, zei ik weleens tegen mijn leerlingen: 'roken, begin er niet aan,' hoewel dat voor menigeen juist een aansporing was, vrees ik. Zo werkt de pubergeest nu eenmaal. 'En u dan, meneer, met die pijp?' vroegen ze weleens. 'Ik?' zei ik dan, 'ik heb van iemand die het weten kan gehoord dat ik niet rook,' waarna ik in de pauze tevreden een pijp opstak.