Op eerste
kerstdag gaat Londen een klein beetje dood. Er is geen enkele vorm
van openbaar vervoer, behalve taxi's. Wat al die buitenlandse
bezoekers, die vanmorgen in mijn hotel aan het ontbijt zaten, vandaag
aan moeten, is mij een raadsel. Vrijwel alle horeca laat het ook
afweten. Een merry christmas vinden de Engelsen dat. Er hangt een
dreigende lucht boven Queen's Gate Gardens. In grote delen van het
land is wateroverlast vanwege het zondvloedachtige weer. Overal waar
je komt zie je mensen met rode kerstmutsen. Zelfs gisteren bij de het
inchecken voor de Eurostar, al was dat nog net Brussel. Het ontbrak
er nog maar aan dat de stoere mannen van de UK Border Control zo'n
ding opzetten. Ze controleren streng, die Engelsen. Voor je de
Eurostar ingaat en weer na aankomst. Uit alle luidsprekers golft
Engelse of Amerikaanse kerstbagger. Sentimentele drek die treuriger
stemt dan het druipende weer. Soms moet ik de neiging onderdrukken om
luid het 'Jezus is geboren, halleluja, halleho. Jezus is geboren in
een bakske vol met stro' van Urbanus aan te heffen.
Ik word voor
het kerstdiner verwacht bij mijn Londense nicht. Tijdens het ontbijt
heb ik een route uitgestippeld. Ik wil van Chelsea naar Fulham lopen.
Dickens, schrijver van de beroemde Christmas Carol, was een
groot wandelaar. Hij liep met gemak grote afstanden en soms in het
holst van de nacht. Hij kende de weg. Ik verdwaal gemakkelijk.
Gisteren nog liep ik van het metrostation Gloucester Road op weg naar
mijn hotel weer precies de verkeerde kant op. Een behulpzame, jonge
vrouw zonder kerstmuts, bracht mij op het goede spoor. Ik logeer wel
vaker in dit hotel. Ik kan het mij gemakkelijk maken en een taxi
nemen. Die zijn in Londen nog veel duurder dan in Nederland. Met
kerst is er een surcharge. Ik kan bovendien de beweging goed
gebruiken in deze week van eten en drinken.
Dickens kon
soms behoorlijk sentimenteel zijn. Half geletterd Engeland in tranen
door de dood van little Nell, bijvoorbeeld. Ik vraag mij af
wat hij van de imbeciele grolligheid van die kerstmutsen zou hebben
gevonden. Van dat dreinende 'I'm dreaming of a white Christmas,' of
het trommelvliesschrompelende 'Jingle bells.' Samen met Charles
Dickens Urbanus zingen, als dat eens had gekund! Voorlopig heb ik
mijn wandeling voor de boeg, die ik schat op ongeveer een uur. Tenzij
ik verdwaal. Dan moet ik de geest van Marley maar aanroepen en alsnog
een taxi nemen. Desnoods met een kerstmuts achter het stuur. Scrooge
betaalt.
©Kees
Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten