Boer Koekoek

Ik ben geen activist. Ik heb een hekel aan het meelopen in demonstraties. De enkele keer dat er niet aan te ontkomen viel, met de onderwijsvakbond tijdens een of andere staking, ontsnapte ik meestal zo snel mogelijk naar een kroeg, om mij na afloop weer bij de club te voegen. Het belachelijke petje dat je bij zo'n gelegenheid geacht wordt te dragen, heb ik nooit opgezet. Een eigenaardigheid van het Nederlandse protestwezen: denken dat je eerder serieus wordt genomen als je je uitdost als de dorpsgek.

Uiteraard heb ik mijn jeugdzonden gehad. Toen ik zestien was deed ik met kerst mee aan een hongerstaking van 48 uur om een betere wereld te bewerkstelligen. Ik schrijf daar over in mijn verhalenbundel IJzeren logica. Een aardige belevenis en in ieder geval geen demonstratie met malle hoofddeksels. Enig aantoonbaar effect op het wereldgebeuren heeft het niet gehad, geloof ik.

In 1968, toen de Russen Tsjecho-Slowakije binnen vielen, hebben we spontaan met een man of vijftien gedemonstreerd op het Scheffersplein en in diezelfde tijd hebben we, meen ik mij te herinneren, in onze hoedanigheid als provinciale provo's met een groepje eens een ijsco op het bronzen hoofd van Cornelis de Witt gedrukt. Tenslotte heb ik ook een keer, ik zal zeventien of achttien zijn geweest, op 1 mei met een schamel ploegje achter een rode vlag door Dordt gelopen. Ik geef het zomaar toe. Ik was met een paar vrienden die lid waren van een sektarisch genootschap dat Socialistische Jeugd heette en dat onder leiding van een zekere Lodewijk de Waal nu en dan wat ketelmuziek maakte, als men niet bezig was elkaar onderling de tent uit te vechten. Je wil als onbezonnen jongeling ergens bijhoren. Toen ik mij na die vlaggenmars meldde als aspirant lid werd ik echter afgewezen. Ik had als jongen van dertien ooit eens op een schoolfeestje geroepen dat ik boer Koekoek wel grappig vond en was daarom 'politiek onbetrouwbaar.' Ik vind boer Koekoek eigenlijk nog steeds een stuk grappiger dan Lodewijk de Waal.

'In elke buitenparlementaire actie schuilt een kern van fascisme,' schrijft C. Buddingh' in zijn dagboek. Dat is misschien een tikje te zwart gezien, maar wel koester ik een instinctief wantrouwen tegen idealistische clubjes. Te vaak zijn ze behept met het opdringerige en intolerante gedrag van missionarissen. Voor je het weet heb je met een schietgrage fanaat te maken, of moet ik op de fiets naar mijn Griekse Schrijfhuis in plaats van lekker met het vliegtuig. Toch, als de keuze is tussen het rauwe kapitalisme van de hedgefondsen, de wapenindustrie, de houtkap in het tropisch oerwoud, de bioindustrie, corporate America, de bovenbazen van het IMF en zo nog wat verziekende ellende of Green Peace, de World Naked Bike Ride, het Wereld Natuurfonds of desnoods Milieudefensie, dan kies ik voor wat misschien iets meer kans biedt op een leefbaarder wereld. Vraag mij alleen niet er de straat voor op te gaan. Ik heb zo al twijfels genoeg.

©Kees Klok