Alternatief

Mirovolos Smyrni is een van de aardigste restaurants van Thessaloniki. Het is te vinden op de overdekte markt van Modiano, ingang Komninonstraat, en ziet er niet uit. Schamel en vervallen, maar overvloedig gedecoreerd met foto's van alle beroemdheden die het ooit bezochten. Er wordt altijd mooie rebetica of laïka ten gehore gebracht en de keuken is bepaald goed. Als ik er ga eten word ik ontvangen als de verloren zoon en moet ik beslist de keuken in om mijn keuze te maken. Ik ben niet echt in Thessaloniki geweest als ik niet een keertje bij Mirovolos Smyrni heb gegeten. Vandaag at ik er zouzoukakia (gehaktrolletjes) uit Smyrna met een rijke rauwkostsalade en een schaal dolmades. Die schaal was van de zaak.

De zon scheen toen ik ging eten. Na afloop regende het een beetje. Ik vraag mij altijd af waar ineens die zee van paraplu's vandaan komt, zodra er een spatje regen valt. Ook als het buitje niet werd verwacht. De mensen lijken nogal bang te zijn voor een paar druppels water. Het is alweer droog, maar nog steeds deinen er geopende paraplu's langs het terras waarop ik inmiddels ben gaan zitten. Ze worden bijna uitsluitend gedragen door vrouwen en meisjes. Ik moet denken aan mijn moeder en tantes. Die hadden altijd een regenkapje van doorzichtig plastic bij zich op de fiets. Bij de eerste regendruppels werd dat als een soort hoofddoek omgedaan om het permanentje te beschermen. Dat was geen gezicht. Ik wilde er als kind dan even niet bijhoren. De grijze mantelpakjes die toen in de mode waren vond ik ook niet om aan te zien. Dat je smaak verandert blijkt uit het feit dat ik tegenwoordig wel kan genieten van een dame in zo'n strak afkledend pakje.

Grieken lopen niet graag in de regen. Veel houden helemaal niet van lopen. Het verbaast mij iedere keer weer dat (ook jonge) mensen de bus nemen om één of twee haltes verderop alweer uit te stappen. Zo'n fluteindje loop je toch? Geen sprake van. Lopen is uit den boze, zeker als je een auto hebt. Wat met de auto kan, zal met de auto. Ook sigaretten halen bij de kiosk honderd meter verderop. Het zijn net die moeders in Dordrecht, die twee straten bij mij vandaan wonen, maar toch hun kinderen met de auto afleveren bij de school aan de overkant. Het zou wel toeval zijn als die allemaal daarna door moeten naar hun werk, ergens een eind buiten de stad.

Omdat het openbaar vervoer in Thessaloniki ontoereikend is en de auto ondanks de crisis populair, is er een geweldig parkeerprobleem. Dat wordt verergerd doordat er van enig sociaal voelend en gedisciplineerd parkeergedrag geen enkele sprake is. Je zet de auto neer waar het jou uitkomt, anders moet je te ver lopen. Als dat op een trottoir, een straathoek of een zebra is, of dubbel in een smalle straat, zodat de bus moet wachten tot je je boodschap hebt gedaan, dan is het 'jammer dan.'

Bijna alle flatgebouwen hebben een lift. Die geldt als eerste levensbehoefte. Ik kan mij voorstellen dat je die neemt als je op vier of vijf hoog woont, maar waarom mijn zwagers nooit die twee trappen naar mijn verdieping nemen en wel altijd de lift, ontgaat me. De ene is gymnastiekleraar en volleybalcoach, de andere atletiektrainer en voormalig Grieks kampioen tienkamp.

Er lijkt langzamerhand toch iets te veranderen. Je ziet steeds meer fietsers, ook al is fietsen levensgevaarlijk in het chaotische verkeer. De fiets lijkt in opkomst. Hij vraagt geen dure benzine en is gemakkelijk te parkeren. Of de fiets echt een succes wordt in dit land van bergen en steile hellingen, weet ik niet. Ik zie mezelf nog wel de heuvel van Ano Toumba af freewheelen, maar er 's zomers met vijfendertig graden weer tegenop fietsen? Het alternatief is een overvolle, stikhete bus. Of een auto kopen.

©Kees Klok