Lieve
Stella,
Vanmorgen
vroeg schrok ik wakker van het alarm dat afging. Ik ben uit bed
gesprongen en naar beneden gesneld, maar daar bleek niets aan de
hand. Geen inbreker of ander ongerief. Tenzij je belangstelling hebt
voor een televisie uit 1989, een defecte CD-speler of een Westminster
klok die al maanden op reparatie wacht, is er bij mij niet veel te
halen, maar ik heb toch liever geen onguur volk in huis. Ik vroeg mij
af waarom het alarm was afgegaan. Op het eerste gezicht was er niets
te zien. Na lang rondkijken zag ik dat het lint, waarmee de grote
plant bij een van de sensoren is opgebonden, was losgeschoten. De
kleine beweging van een zwiepend takje moet de oorzaak zijn geweest.
Of een muis, maar van muizen heb ik al jaren geen last meer.
Toen
ik weer in bed lag, bedacht ik dat het misschien niet zo verstandig
was om direct naar beneden te stuiven. Ik ben niet bang uitgevallen,
maar je weet maar nooit wat je tegenkomt. Ik had nog wel snel een
onderbroek aangetrokken, maar desondanks sta je niet zo sterk op je
pantoffels. Voor ik nog wat probeerde te slapen, heb ik een tijdje
gelezen in de nieuwste aanwinst, de Brieven
uit Genua van Ilja
Leonard Pfeijffer, met wie jij nog eens enthousiast hebt staan praten over
Griekse poëzie,
elf jaar geleden, in café
Van Wegen in Utrecht. Daar werd toen de door Chrétien
Breukers samengestelde bloemlezing 25
jaar Nederlandstalige poëzie,
1980-2005 in 666 en een stuk of wat gedichten gepresenteerd.
Ik
ben nog maar net in het boek begonnen, maar wat ik tot nu toe heb
gelezen, bevalt mij zeer. Niet alleen de stijl. Over veel dingen ben
ik het met hem eens en ik ben sowieso een liefhebber van
brievenboeken, mits goed geschreven. In een brief wordt iemand
rechtstreeks aangesproken en dat is een vorm van directheid die mij
goed ligt. Als lezer en als schrijver. Daarbij komt dat hij vanuit
Genua schrijft, een mediterrane stad die mij, hoewel ik er nooit ben
geweest, aan Thessaloniki doet denken. Als ik tijd van leven heb, wil
ik volgend jaar naar de Annual
Conference van de
Dickens Fellowship in Carrara. Dan ga ik beslist ook naar Genua. De
conferentie van dit jaar sla ik over. Het huis moet van buiten worden
geschilderd, ik ga al op wandeltocht door Zuid-Engeland en minstens
nog twee keer naar Thessaloniki, maar met de verdiensten is het wat
slap de laatste tijd en van mijn column in het Griekenland Magazine
kan ik het niet allemaal betalen. Een column in een dag- of weekblad
zou prettig zijn, maar wie zit er te wachten op iemand die alleen zo
af en toe eens op de radio is te horen? Afgelopen vrijdag nog, op
Hilversum 1, zoals ik NPO 1 nog altijd pleeg te noemen, lekker uit
nostalgie. Een uitzending vanuit huis, want meneer Govert uit
Oosterhout kwam weer eens langs met zijn kastje. Dat scheelde een rit
naar het Mediapark, waar ik door een afspraak geen tijd voor had, of
een fietstochtje door de regen naar het Mediacentrum van RTV-Dordt.
Vlak
voor ik naar Thessaloniki ging, begin februari, was er vanuit dat
Mediacentrum een marathonuitzending, van tien tot vijf, van Ben
Corino's radioprogramma Studio
De Witt, dat
normaal op zaterdagochtend van tien tot twaalf wordt uitgezonden door
Drechtstad FM, de radiopoot van RTV-Dordt. Studio
De Witt bestond een
jaar en dat was aanleiding tot een feestje. Terecht, want het is een
goed programma en een verrijking van het aanbod van Drechtstad FM.
Tijdens het eerste uur is er een hoofdgast, een bekende uit de regio,
of iemand die over Dordrecht en omstreken iets zinnigs heeft te
vertellen. Die gast kiest ook de muziek. Het tweede uur is voor de
lokale actualiteit, waarbij Ben het de plaatselijke politici soms
knap moeilijk kan maken, zoals het hoort. Aan het eind van dat uur
komt de 'dichter van dienst.' Ik heb al verschillende keren aan
Studio De Witt
meegewerkt en ik was in die hoedanigheid, met een aantal andere
dichters, ook betrokken bij de jubileumuitzending. Het was een
aangename happening, waaraan de Dordtse mediamannen Victor de
Coninck, Kees Thies, Cees den Bakker, Thijs Blom en Arie Baas als
gastpresentatoren meewerkten. Ik ben bij een flink deel van de
uitzending geweest en heb vooral genoten van het live optreden van de
zangeres Thisgirlslife Ilona. En van de loempia's van collega dichter
Xuan Tran, in Vietnam een beroemdheid en in Dordt uitbater van de
loempiakraam op de Visbrug. Vorige week vertelde hij mij dat iemand
bezig is zijn gedichten in het Nederlands te vertalen, maar dit
terzijde. Het is jammer dat Drechtstad FM niet het budget heeft voor
meer informatieve programma's als Studio
De Witt en
Via Cultura
(dat op donderdagavond tussen acht en negen wordt uitgezonden). Met
de bezuinigingen op de lokale omroep is de kans daarop erg klein,
tenzij de raad tot bezinning komt, maar veel van het rechtse spul dat
daar de boventoon voert, draagt de omroep geen warm hart toe.
Het
eerste deel van deze brief schreef ik in de bar van
kunstenaarscollectief DOOR, op de Voorstraat, waar iedere dinsdag tot
en met vrijdag lunchcafé
is. Ik ben het weleens zat om thuis te werken en dan zoek ik een café
om te schrijven. Soms is dat Visser, soms het Stadscafé,
's zomers bij mooi weer ook wel het terras van Merz (waar schrijven
binnen op de een of andere manier nooit lukt) en tegenwoordig
regelmatig DOOR. Van de geluiden om mij heen kan ik mij uitstekend
afsluiten en DOOR heeft het voordeel dat er gelijkgestemden werken,
terwijl je er ook goed kunt lunchen. Bovendien is er een goede
wifi-verbinding. Die hebben ze bij Visser en het Stadscafé
niet, wat lastig is als ik tijdens het schrijven even iets wil
uitzoeken. In het Stadscafé
kan ik alleen lekker werken aan het raamtafeltje en dat is nog
weleens bezet. Het enige vervelende is het rookverbod, maar tijdens
het schrijven rook ik zelden. Wel tijdens het corrigeren van een
typoscript of het lezen van manuscripten voor Liverse, maar dat
laatste doe ik altijd thuis, waar alles mag dat God heeft verboden.
DOOR
is misschien wel het beste initiatief dat de laatste tijd in
Dordrecht is ontplooid. Ik zie een paar parallellen met het ontstaan
van de stichting Bobby Kinghe, die wij in 1971 oprichtten. Die kwam
ook voort uit wat ik maar een kunstzinnige winkel noem. Bobby Kinghe
uit het Cultureel
Warenhuis Bobby Kinghe
van Jan van der Geer en Gerrit de Wolf in de Hofstraat. DOOR uit Van
Horen Zien in de
Nieuwstraat, om de hoek van de Hofstraat. Beiden zijn opgericht door
artistiek begaafde en bevlogen mensen en richten zich op een breed
scala van kunsten. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar het komt er
op neer dat ik mij erg thuis voel bij DOOR, ook al ben ik een
generatie ouder dan de meeste betrokkenen. Toevallig is een van de
medewerksters ook voorzitster van Bobby Kinghe. Onlangs hebben
we samen op een bijeenkomst van de gemeente het woord gevoerd namens
Bobby Kinghe, hoewel het precies veertig jaar geleden is dat ik het
bestuur verliet. Het voelde alsof de cirkel weer werd gesloten.
In
gedachten, altijd,
Kees
Dordrecht,
4 maart 2016
Foto: auteur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten