Vol genoeg

Bij het aantreden van het nieuwe Dordtse college van B&W werd het voornemen aangekondigd de stad te laten groeien. Er is nu sprake van een teruggang in het aantal inwoners. Groei zou nodig zijn om de openbare voorzieningen op peil te houden. 

Bij zo'n mededeling schrik ik. Toen ik werd geboren, hing het aantal inwoners van Dordrecht ergens tussen de 60.000 en 70.000. Terwijl ik groeide, groeide de stad mee. De Vogelbuurt, Wielwijk, Crabbehof, Zuidhoven, de Sterrenburgen, Stadspolders, de Staart. Toen ik eindelijk volwassen was kwamen daar nog slaapwijken als de Hoven en het Dordtse Hout bij. Nieuwbouw die grotendeels niet is aan te zien, zoals Plan Tij, of dodelijk slaapverwekkend, zoals De Hoven. Deels crisisbouw, Wielwijk, Crabbehof, Vogelbuurt, die nu al hard aan vervanging toe is, sommige wijken met veel groen, Sterrenburg, Stadspolders, maar die tegelijk een doolhof vormen met een krankzinnig makende huisnummering. 

Goddank hoef ik er niet te wonen. Ik zit prima in mijn 'negentiende eeuwse schil', op tien minuten lopen van de binnenstad, het echte Dordrecht, die niet werkelijk helemaal negentiende eeuws is, want mijn huis is van 1914. Toen was het hier de rand van de stad, aan de overzijde van de spoorlijn was het nog Dubbeldam. Er was in de negentiende eeuw zelfs een grenswijziging tussen Dordrecht en Dubbeldam nodig anders had het Dordtse station in Dubbeldam gestaan. In de vorige eeuw heeft de kat langzaam aan de muis verslonden. Dat betekende in Dubbeldam, dat in 1970 Dordrecht werd, ook veel nieuwbouw met weinig fantasie.

Het is zinloos om nostalgisch terug te verlangen naar een Dordrecht met 60.000 inwoners, ten noorden van het heerlijk landelijke Dubbeldam, waarover mijn moeder vaak vertelde. Haar grootouders van vaders zijde behoorden tot de betere Dubbeldamse stand. Als geboren en getogen Dordtenaar heb ik landelijke wortels. Niet alleen in Dubbeldam, ook in 's-Gravendeel, waar een verre voorvader ooit schout was en wat minder verre voorvaderen in het vlas zaten. Je kunt moeilijk de helft van de bevolking van het eiland sturen, al kan ik een flinke lijst maken van Dordtenaren die ik het liefst vandaag nog de rivier over joeg. Krimp is niet goed voor de toekomst, maar moeten we nog meer uitbreiden? Ik weet het niet, maar ik heb zo het idee dat het Eiland van Dordrecht vol genoeg is. We willen het hier nog een beetje groen en leefbaar houden, toch? Het grote gevaar is dat we het in de hoogte gaan zoeken. Dat Dordrecht een soort Rotterdam, naar mijn smaak een stedenbouwkundige nachtmerrie, wordt. Dat we nog meer van die spuuglelijke woontorens krijgen als aan de Overkampweg worden gebouwd, of meer van die veel te hoge kolossen, zoals het speeltje van Van Pelt, dat gepland staat voor de Spuiboulevard. Daar heb ik soms slapeloze nachten van.

Afbeelding: Beeldbank Regionaal Archief, Dordrecht.