Gedichtendaggedicht

De Rozenkoningin

Hoewel geen dag grijzer kon zijn
leek zij een ware Rozenkoningin
ook al glimlachte zij nauwelijks
mechanisch wuivend met haar hand:
Pinokkio in tule
onder een druipend baldakijn.

Voor de wagen uit marcheerde fier
de band van de Nationale Reserve
met maar af en toe
een ongetrainde noot.
Straks zou er geklink zijn
bluf over betere tijden
en een huiverende tiener
met een verregende droom.

Iemand klapte in zijn handen
en riep een zwak hoera.
De regen wiste grenzen tussen
welkomstloper en bemodderd
festivalterrein.
In de feesttent vulde schuimloos bier
de eerste plastic glazen.

©Kees Klok