Reislust

Als ik een lijst zou maken van landen waar ik niet (meer) heen wil, zou hij erg lang worden, vrees ik. Allereerst ga ik liever niet naar landen die nog zo barbaars zijn dat ze de doodstraf hebben. Vooral als dat land ook prat gaat op een dubieuze rechtspraak. Bijvoorbeeld de Verenigde Staten. Het is geen principe en je kunt een bezoek aan zo'n land niet altijd vermijden, maar als het even kan reis ik er niet naartoe.

In 1987 bracht ik enige tijd door aan de Universiteit van Minnesota in Minneapolis. In een van de beschaafdste staten van de VS. Geen doodstraf, geen types met revolvers op de heup op straat en voor Amerika behoorlijke sociale voorzieningen. Erg veel muggen, dat wel, maar dat kun je de overheid niet kwalijk nemen. Enge beesten, die zijn ook een reden om ergens weg te blijven. Ik voelde mij er toen wel thuis. De anti-rookhysterie was nog niet in volle omvang losgebarsten, de mensen waren gastvrij en vriendelijk, de hoogleraren van wie ik college had lazen hun stof niet stompzinnig voor van een papiertje.

In die periode bezocht ik ook andere delen van de VS, zoals Nieuw Mexico, waar je wel met een pistool de bus in mocht, maar niet met een blikje bier. Er waren staten bij die de doodstraf kenden. Wij hielden ons niet met criminele activiteiten bezig, slechts met geschiedenis, en hadden weinig te vrezen. Toch gaf de wetenschap dat er talloze onschuldige mensen zijn geëxecuteerd een vaag gevoel van onrust, ook al is de kans dat je zoiets als hooggeschoolde blanke overkomt vele malen kleiner dan wanneer je laagopgeleid, latino of Afro-Amerikaan bent. Ik sluit niet uit dat ik er nog eens heen ga, maar ik acht de kans klein. Het aantal religieuze gekken dat gelooft dat we in de eindtijd zijn beland is snel groeiende, bijna nergens kun je meer ongestoord je pijp roken en je weet maar nooit op welke lijst van wie weet wat voor geheime dienst je staat, nadat de kampioen afluisteren een onschuldige grap op Facebook verkeerd heeft geïnterpreteerd. In de jaren zeventig scheidde een groep nogal behoudende PvdA'ers zich af van die partij. De heren en een enkele dame begonnen voor zichzelf onder de naam DS '70. Een club die in de VS te boek kwam te staan als extreem links. Ik bedoel maar.

Er zijn veel redenen om maar een beperkt aantal landen te willen bereizen. Dat ik in Tunesië nauwelijks over straat kon zonder om de haverklap een winkel in te worden getrokken, waar ik van een agressieve gladjanus iets moest kopen, heeft mij genezen van de Arabische wereld. Evenals het feit dat het daar bijna altijd moord en doodslag is. Rusland is uit den boze vanwege de nieuwe tsaar met zijn kwalijke opvattingen over homoseksuelen, zijn werkkampen waarin hij zangeressen opsluit die een keertje in een kerk een protestliedje zongen en de wetteloze wijze waarop hij Greenpeace aanpakt.

Geweld, godsdienstig fanatisme, enge ziekten, gebrek aan hygiëne, levensgevaarlijke slangen, spinnen en krokodillen, horden bedelaars, groepsverkrachtende Indiërs en eindeloze uren in een vliegtuig. Ik zie de wereld wel op de buis, in musea, op het internet en in reisboeken en geïllustreerde atlassen. Heen en weer naar Griekenland en af en toe een rondje door het nabije Europa is mij eigenlijk wel genoeg.

©Kees Klok

Foto: auteur