Af
en toe word ik gevraagd om commentaar te geven op ontwikkelingen in
Griekenland of op Cyprus. Meestal door de radio, een enkele keer ook
door de televisie. Ik doe dat als historicus. Iemand van de Tros had
een artikel van mij, over de geschiedenis van het moderne
Griekenland, gelezen in Trouw en zo kwam ik op een ochtend, begin
jaren negentig, in de Tros Nieuwsshow op Hilversum1, dat nu NPO1
heet. Daar trof ik Wim Bosboom, die mij al snuivende in de microfoon
allerlei vragen stelde die geheel buiten de lijnen van het
voorgesprek vielen, maar omdat ik goed op de hoogte was van de
geschiedenis, alsmede moeilijk te intimideren, lukte het de
ex-Varacoryfee niet om mij van mijn stuk te brengen en een afgang te
bezorgen. Zodoende kwam mijn naam ergens in een boek als
'Griekenlandkenner' en sindsdien verschijnt op mijn telefoon nu en
dan een Hilversums nummer, of een Amsterdams, want BNR-Nieuwsradio
heeft mij in de loop van de tijd ook ontdekt.
Er
is een constante als ik weer eens achter de microfoon zit. Steevast
vraagt de journalist van dienst hoe ik denk 'dat het in de toekomst
verder zal gaan.' Dat is voor een historicus een probleem. Wij
proberen het heden te verklaren vanuit het verleden, soms in de hoop
dat wie ons leest of hoort daar iets van leert, maar daarin worden we
voortdurend zwaar teleurgesteld. Weer een constante. In de toekomst
kunnen we niet kijken. Verder dan nu en dan een vermoeden uiten gaat
het niet en dan nog. De toekomst is in hoge mate onvoorspelbaar. Eind
maart 2016 was ik onderweg naar de Dordtse rechtbank om een apostille
op een vertaling te laten zetten. Een verklaring waarmee ik de
Griekse bureaucratie te lijf wilde. Ik had beter moeten weten, want
die bureaucratie was al ondoorzichtig, nodeloos ingewikkeld en
incompetent bij het ontstaan van het moderne Griekenland en dat is
hij nog steeds. Derde constante. Als er in de Museumstraat in
Dordrecht niet bliksemsnel hulp was geboden aan die man die ineens
omviel, was er voor mij geen toekomst meer geweest. Ik heb lering
getrokken uit die gebeurtenis en ben, na door het oog van de naald
aan een wisse dood te zijn ontsnapt, een cursus reanimeren gaan doen.
Of ik het geleerde ooit in praktijk moet brengen, ligt in de toekomst
verborgen.
Ik
heb zo mijn zorgen over de toekomst. In een wereld met politici als
Trump, Kim Yong-un en Thierry Baudet aan de macht, kunnen zomaar
dingen gebeuren die tot een onvoorstelbare ramp leiden. Het kan ook
van niet, maar ik ben er weinig gerust op. Ik ben ook weinig gerust
op het heilzame effect op de samenleving van al die mensen die zich
zonodig tot een of ander geloof moeten bekeren. Van het geloof in een
godheid tot het geloof in de kankerwerende werking van bonenkruid. Ik
ben meer van de wetenschap. Een wetenschappelijk geschoold cardioloog
heeft ervoor gezorgd dat mijn hart het voorlopig weer prima doet,
maar er zijn ook wetenschappelijk geschoolde types die de meest
verschrikkelijke wapens bedenken. Hoe het daarmee in de toekomst
verder moet? Soms houd ik mijn hart vast. Vooral ook als ik hoor dat
er in mijn land doorgedraaide idioten rondlopen die zwaar vuurwerk
naar treinen gooien.
Ik
vrees weer heel veel gewonden en heel veel schade met Oud &
Nieuw, maar of dat ook werkelijk gaat gebeuren, dat leert alleen de
toekomst. Wij wensen elkaar straks een gelukkig 2018, maar je kunt in
dat jaar zomaar plotseling doodgaan, zoals de sympathieke presentator
Joost Karhof van Nieuwsuur, bij wie ik ook weleens aan tafel heb
gezeten. Gelukkig denk ik regelmatig aan Gerard Reve, die sommige van zijn brieven placht te ondertekenen met: 'Niet tobben. Het komt toch nooit
meer goed.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten