Terugblikken

Eind december. De traditionele tijd om terug te kijken op het jaar. Als historicus ben ik eigenlijk voortdurend bezig met terugblikken. Het verleden is dan ook heel wat interessanter dan de waan van de dag. 2017 Is nog niet eens helemaal afgelopen, ik moet nog zien dat ik de komende tien dagen zonder kleerscheuren doorkom. Het is dus nog een beetje waan van de dag, maar vooruit, wat heeft het jaar geboden? Een paar aardige reisjes. Ik bezocht Samothraki en Skyros, verbleef in Athene en, tamelijk lang, in Thessaloniki, maakte een uitstapje naar Up Holland in Engeland en was op Texel, op een landgoed in de buurt van Emmen en in de onvolprezen Achterhoek.

Aan een spectaculaire wereldreis ben ik maar niet begonnen. Het liefst zit ik op het Eiland van Dordt, ondanks alle drukte om genx en ander gif dat door onze lokale chemiereus werd uitgestoten, met goedvinden van de Boven Ons Gestelde Autoriteiten. Ik had een rijke oogst aan peren en die heb ik allemaal gestoofd en opgegeten. Je wil niet weten wat er allemaal aan vuiligheid boven Nederland hangt, de prijs van onze welvaart, zodat die paar stofjes vanaf de Staart er niet echt toe doen. Het zou leuk zijn als ze uit ons milieu zouden verdwijnen, maar het zal het veel te hoge aantal gevallen van kanker niet werkelijk verminderen. Ik ken iemand van buiten de stad die met de auto naar Dordt is gereden om bij die fabriek te protesteren. Ik bedoel maar. Er was ook een doorgedraaide makaak die de werknemers met de dood bedreigde. 'Poëzie en actiewezen trekken vaak gekken aan,' heb ik eens een dichteres horen zeggen.

Op mijn eiland is het afgelopen jaar veel gebeurd, te veel om op te noemen, maar weinig van wereldschokkend belang, vrees ik. Nu ja, de publicatie van mijn verhalenbundel Oude dromen misschien en mijn dichtbundel Over de vloedlijn. Mijn stamcafé Visser is heropend, na een goed geslaagde opknapbeurt, en daar ben ik bijzonder blij mee. Ook blij ben ik met de prachtige tentoonstelling Jongkind en vrienden, die nog tot eind mei te zien is in het Dordrechts Museum. 

Bedroefd ben ik over de sloop van het lyceum op de Noordendijk, maar daar heb ik onlangs al over geschreven. Mijn favoriete Italiaan, voor mij DE Italiaan van Dordt, pizzeria Costa d' Oro, bestond onlangs vijfenveertig jaar. Ik zou willen dat een aantal vrienden, met wie ik daar in die vijfenveertig jaar regelmatig at, het had kunnen meevieren. Dat is de schaduwkant van terugblikken: je realiseren dat er ieder jaar weer minder vrienden zijn om de oudejaarsborrel mee te drinken.

Foto: auteur