maandag, december 18, 2017

Een mooie tijd



Er was eens, lang geleden, een kerstweek waarin ik gedichten schreef voor een meisje waarop ik heel erg verliefd was. Zo verliefd als een puber maar kon zijn. Liefde maakt blind, daarom vond ik haar natuurlijk het mooiste meisje van de klas. Misschien was zij dat ook wel. Later, toen ik dagelijks aan pubers lesgaf, kwam ik met mijn collega's tot de conclusie dat ze eigenlijk nog ontoerekeningsvatbaar zijn. Pubers bedoel ik, niet die collega's.

Uiteindelijk blijven meestal de goede herinneringen aan de pubertijd hangen, maar toen je er in zat, was het vaak tomeloze ellende. De gedichten die ik toen schreef hebben dat meisje nooit bereikt en gelukkig zijn ze allang zoekgeraakt. Toch moet ik rond kerst altijd even aan haar denken. Ze is veel te jong gestorven, evenals Stella. Stella overleed op tweede kerstdag, daarom schrijf ik kerst nooit meer met een hoofdletter.

Claire en het kind hadden deze week een nare ervaring. Het kind is langzamerhand een puber geworden en gelooft eigenlijk niet meer in kind zijn. Dat geeft weleens problemen, maar, zoals Gerard Reve zegt: 'Je staat ervoor en je moet erdoor.' Het kind ziet dat anders, nog ontoerekeningsvatbaar, nietwaar? Het moet maar veel gedichten gaan schrijven en die later, als de ellende van de pubertijd voorbij is, stilletjes in de prullenbak laten verdwijnen.

Foto: auteur


Geen opmerkingen: