Violen

Naast ego-literatuur ben ik een liefhebber van historische romans. Goed geschreven historische romans, die fungeren als een soort tijdmachine. Al lezend is het dan of je zelf rondloopt in pakweg de elfde eeuw, in de zeventiende of ineens midden in het Engeland van de zevende eeuw. Engeland bestond toen nog niet, wel een aantal koninkrijkjes, zoals Wessex, Kent en Mercia. Als ze elkaar niet naar het leven stonden, vochten ze met de bewoners van Wales. De Welsh waren ook opgedeeld in een aantal mini-koninkrijkjes, zoals Gwynedd en Powys. In de zevende eeuw waren de Engelse koninkrijkjes in handen van Saxen, die in Wales (en Cornwall, voor de volledigheid) van Kelten. 

Tussen Saxen en Kelten botert het heden ten dage nog steeds niet zo, daarom verbaast het mij weleens dat Wales en Schotland, tenslotte ook Keltisch, zich nog niet van Engeland hebben losgemaakt. Tenslotte dreigen ze door de Engelsen binnenkort te worden meegesleept in een heilloze Brexit, waar na tweehonderd jaar misschien wel de boeiendste historische romans over worden geschreven, wie weet. Dat maak ik niet meer mee en dat vind ik helemaal niet erg. Ik weet niet of het straks prettig rondlopen is in een van Europa losgeslagen Groot-Brittannië, waarvan met geen mogelijkheid te zeggen valt hoe lang het nog bestaat. Ik voorzie chaos, ellende en geweld. Wie weet valt het perfide Albion wel geheel uiteen in ruziënde gewesten.

Gelukkig kan ik niet in de toekomst kijken en misschien zie ik het wel veel te somber in, hoewel de geschiedenis leert dat je met opportunistische populisten als Boris Johnson en Nigel Farrage een heel eind kunt komen, als je per se de afgrond in wil. De onvermijdelijk lijkende ondergang van Groot-Brittannië gaat mij als anglofiel aan het hart. Gelukkig zijn de Britten meesters in het schrijven van historische romans. Ik ga maar gewoon weer een poosje terug, naar de zevende eeuw. Weg van de wereld, als een de-Heer-lost-alles-wel-op-monnik het klooster in. Hopelijk is er een bed violen, dat knielt zo lekker.

Foto: auteur