Vorige week lag de eerste opzet van een historische canon voor Dordrecht in de bus. Bravo Augustijnenhof! De discussie is gestart. Warnaar denkt zeker een bijdrage te kunnen leveren. Ondanks de bezwaren die aan een canon kleven (meer dan achthonderd jaar in vijftig 'vensters', kan dat wel?), wil hij graag meedenken over de geschiedenis van de stad waarin hij is geboren en getogen, waarmee hij in zijn pubertijd uiteraard een haat-liefde verhouding had, maar waarmee hij inmiddels zo is vergroeid dat hij er nooit meer uit weg wil.
Ook leidt de discussie af van de waan van de dag, met het merkwaardige geloof in de heilzame werking van mondkapjes tegen het coronavirus, dat als een bosbrand bij storm door de wereld raast. Je kunt de radio niet aanzetten of het is mondkapje hier, mondkapje daar. Het doet hem op de een of andere manier denken aan de heksenwaan uit de zeventiende eeuw, dat iemand op de brandstapel kon komen vanwege een mislukte oogst, een veeziekte of iets als een dodelijke epidemie.
Epidemieën zijn van alle tijden, maar zelden werd er zo hysterisch op gereageerd als in zijn eigen tijd. Dan maar terug naar vroeger, Niet direct naar de heksenwaan, maar bijvoorbeeld naar de dagen dat ze geloofden dat koeien zure melk gaven als de pas uitgevonden stoomtrein langsreed.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten