Hij leest in zijn dagboeknotities uit de jaren tachtig dat zijn vader begon te kwakkelen met zijn gezondheid. 'De oude Warnaar wordt nu echt oud', staat er. Achteraf viel het mee, zijn vader had nog achttien jaar te gaan. Hij realiseert zich dat het met dat oude ook wel meeviel. Hij is nu een jaar ouder dan zijn vader toen.
'Tja, de perceptie van tijd', zegt hij tegen de buurkat, die door de openstaande tuindeur is binnengelopen. Toen hij op de middelbare school zat, in de onderbouw, vonden ze de meisjes uit de eindexamenklas 'oude wijven'. Leraren waren sowieso oud, of ze nu pas voor de klas stonden, zoals hij later zelf, op zijn drieëntwintigste, of tegen hun pensioen aan zaten. Later kantelde dat perspectief. Nu beschouwt hij de oud-leerlingen waarmee hij bevriend is, allemaal boven de dertig, sommige al in de vijftig, stiekem nog een beetje als kinderen.
Hoeveel jaren heb ik nog voor me, vraagt hij zich af, maar bedenkt dan dat hij dat helemaal niet wil weten. Je hebt corona, talloze andere ziekten die het leven bedreigen, lachgasnuivers of dronkelappen in het verkeer. Het zal wel, denkt hij, gewoon goed omkijken, hand uitsteken voor het afslaan en handen wassen na het plassen. Hij denkt aan de heerlijke knuffel die hij gisteren van een vriendin kreeg.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten