De slijter heeft weer bockbier. Hij koopt een paar flesjes. Oktober is voor hem dé bockbiermaand. Als de avonden almaar lengen kun je aan het eind van de middag, tegen zonsondergang, maar het beste in een gezellige kroeg zitten, vindt hij. Hij huivert. Zal er na deze coronaramp en de manier waarop die wordt aangepakt nog wel een kroeg zijn om naartoe te gaan? Zullen de bioscopen het overleven, de theaters, de musea?
Hij kan gewoon de straat op voor een wandeling of een boodschap, toch voelt het als een soort gevangenisstraf. In zo'n bajes met licht regiem, waar ze overdag peen moeten trekken bij de plaatselijke boer, om vijf uur even in de dorpskroeg een pilsje kunnen pakken en daarna weer een nachtje achter de deur gaan. Een bekende van hem heeft een paar weken in zo'n bak gezeten, nadat hij een rivaal in de liefde had neergeschoten, die hem en zijn lief maandenlang stalkte. De directie vond het jammer dat hij niet langer hoefde te zitten. Hij had en-passant de bajesbibliotheek voor een groot deel gereorganiseerd.
De bockbiertijd. Daar wilde James, een bevriend advocaat uit London, nog weleens een weekje of wat voor naar Dordrecht komen. Een groot liefhebber, maar jong gestorven. Het loopt tegen het einde van de middag. Chagrijnig trekt hij een flesje open.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten