In plaats van zijn Engelse neef neemt een vreemde stem op. Een man met een sappig Lancashire accent. Hij voelt zich direct thuis in het Engeland van zijn jeugd, de altijd zonnige zomers in het dorpje tussen Manchester en Liverpool. Hij weet dat hij de vele regendagen heeft verdrongen, zoals oud-dienstplichtigen alleen maar lol hebben beleefd aan hun tijd als militair. De man zegt dat hij de monteur van de kabeltelevisie is, waarna zijn neef het overneemt. Warnaar feliciteert hem met zijn verjaardag, verzwijgt het lichamelijk ongemak waaraan hij recentelijk lijdt en babbelt wat over het weer. Ze wensen elkaar een fijne dag.
Hij kijkt op de klok, maar nee, het is te vroeg voor de volgende pijnstiller. Hij loopt naar zijn slaapkamer, rolt een matje uit en begint aan de oefeningen van zijn therapeut. Engeland, denkt hij, terwijl hij even pauzeert. Ooit had hij plannen om er te gaan wonen, of in Wales, waarvan vooral het noorden zijn hart had gestolen. Zijn eerste vriendinnetje kwam er vandaan, maar was al jong met haar ouders verhuisd naar de Wirral, het schiereiland tussen de Mersey en de Dee.
Een enkele keer gingen ze een dagje naar Caernavon of Llangollen, vaak maakten ze lange wandelingen in de buurt van het gehucht waar ze woonde. Nog bij haar ouders. Dan deden ze het weleens stiekum achter een van de vele heggen. Als er maar geen vee in de wei liep. Dat een koe je in je kont kon kijken vond hij maar niks.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten