zaterdag, oktober 05, 2013

De narigheid van Griekenland





Het is grauw in München, waar ik een tussenstop van enkele uren maak. Noodgedwongen. Voor een kortere wachttijd betaal je een berg euro's meer. Voor dezelfde afstand in eenzelfde type vliegtuig in dezelfde reizigersklasse. Luchtvaartlogica. Ik heb een cappuccino gedronken en daarbij een smerig zoet stuk chocoladetaart gegeten. Waarom weet ik eigenlijk niet. Kloklogica. Een tafel verder zit een man voortdurend heel luid te telefoneren. In het Grieks. Waarom verbaast mij dat niets?

De keren dat ik deze vlucht heb gemaakt, zijn bijna niet meer te tellen. Toen Stella nog leefde, wilden we weleens de auto nemen. Een rit waar we enkele dagen over deden, op ons gemak. Een nachtje Duitsland, een nachtje Italië, een nachtje op de veerboot naar Igoumenitsa. De Adriatische Zee onder de sterren. Heel vroeger kwam je daar nog weleens een Romeinse galei tegen, of een fregat van de Hongaarse marine. Andere tijden, met een eigen logica.

Stella was aanvankelijk blij om naar Nederland te komen. Weg van, zoals zij het noemde, 'de narigheid van Griekenland.' De incompetente, corrupte bureaucratie, de onderhuidse haat en nijd tussen wie in burgeroorlog en juntatijd tegenover elkaar stonden. Het nog primitieve wegenstelsel, de vriendjespolitiek bij het vinden van een baan, het envelopje voor de dokter, de verkeerschaos in de stad, de vervuilde straten en de endemische stakingen.

Na verloop van tijd gingen de Nederlandse wolkenluchten, het gure klimaat, het leven met een agenda en het gebrek aan stijl haar ook bedrukken. Vooral de afgunst onder haar vakgenoten, van wie ze collegialiteit verwachtte, viel haar zwaar. Als we de reis van noord naar zuid maakten, leefde ze op. Waren we in tegengestelde richting onderweg, dan was ze vaak zwijgzaam en somber.

Haar onverwachte dood kwam tussen het voornemen ons in het zuiden te vestigen. Ik reis sindsdien heen en weer, maar het zuiden is grimmig geworden. De economische en politieke crisis brengt het slechtste in sommige mensen naar boven. In te veel sommige mensen. De 'Europese vrienden' betonen zich onbegrijpend en hardvochtig, de regering lijkt onbekwamer dan ooit.

Ik ben op reis om bloemen op haar graf te leggen. Hoe lang dit reizen nog, vraag ik mij af, nu de huidige narigheid van Griekenland geen keerpunt lijkt te kennen.

©Kees Klok

Foto: auteur


Geen opmerkingen: