Het
is grauw in München,
waar ik een tussenstop van enkele uren maak. Noodgedwongen. Voor een
kortere wachttijd betaal je een berg euro's meer. Voor dezelfde
afstand in eenzelfde type vliegtuig in dezelfde reizigersklasse.
Luchtvaartlogica. Ik heb een cappuccino gedronken en daarbij een
smerig zoet stuk chocoladetaart gegeten. Waarom weet ik eigenlijk
niet. Kloklogica. Een tafel verder zit een man voortdurend heel luid te
telefoneren. In het Grieks. Waarom verbaast mij dat niets?
De
keren dat ik deze vlucht heb gemaakt, zijn bijna niet meer te tellen.
Toen Stella nog leefde, wilden we weleens de auto nemen. Een rit waar
we enkele dagen over deden, op ons gemak. Een nachtje Duitsland, een
nachtje Italië, een nachtje op de veerboot naar Igoumenitsa. De
Adriatische Zee onder de sterren. Heel vroeger kwam je daar nog
weleens een Romeinse galei tegen, of een fregat van de Hongaarse
marine. Andere tijden, met een eigen logica.
Stella
was aanvankelijk blij om naar Nederland te komen. Weg van, zoals zij
het noemde, 'de narigheid van Griekenland.' De incompetente, corrupte
bureaucratie, de onderhuidse haat en nijd tussen wie in burgeroorlog
en juntatijd tegenover elkaar stonden. Het nog primitieve
wegenstelsel, de vriendjespolitiek bij het vinden van een baan, het
envelopje voor de dokter, de verkeerschaos in de stad, de vervuilde
straten en de endemische stakingen.
Na verloop van tijd gingen de Nederlandse wolkenluchten, het gure klimaat, het leven
met een agenda en het gebrek aan stijl haar ook bedrukken. Vooral de
afgunst onder haar vakgenoten, van wie ze collegialiteit verwachtte,
viel haar zwaar. Als we de reis van noord naar zuid maakten, leefde
ze op. Waren we in tegengestelde richting onderweg, dan was ze vaak
zwijgzaam en somber.
Haar
onverwachte dood kwam tussen het voornemen ons in het zuiden te
vestigen. Ik reis sindsdien heen en weer, maar het zuiden is grimmig
geworden. De economische en politieke crisis brengt het slechtste in
sommige mensen naar boven. In te veel sommige mensen. De 'Europese
vrienden' betonen zich onbegrijpend en hardvochtig, de regering lijkt
onbekwamer dan ooit.
Ik
ben op reis om bloemen op haar graf te leggen. Hoe lang dit reizen
nog, vraag ik mij af, nu de huidige narigheid van Griekenland geen keerpunt
lijkt te kennen.
©Kees
Klok
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten