Na de farce de klucht

Er gaan geruchten door Dordrecht dat Ella Vogelaar in de running is om scheidend burgemeester Ronald Bandell op te volgen. Ella Vogelaar, of all people. Het zal sowieso niet meevallen om iemand te vinden die enthousiasme, betrokkenheid en kwaliteit zo wist te combineren als burgemeester Bandell, iets wat hard nodig is in Dordrecht, dat al decennia een grote naam op te houden heeft als bestuurlijk zwakke gemeente. Dat de scheidende burgervader niet al veel eerder het bijltje er bij neer heeft gegooid is daardoor al een prestatie van formaat. Soms zou je willen dat een burgemeester wat meer in de melk had te brokkelen. De stad had er bij kunnen winnen als Bandell de wettelijke bevoegdheid zou hebben gehad om eens werkelijk een bezem door het stadskantoor te halen. Als het iemand niet zal lukken om ree te houden onder het Dordtse ambtenarenkorps, om de gemeenteraad te inspireren en om megalomane wethouders van malle en kostbare escapades af te houden, dan is het Ella Vogelaar wel, vrees ik. Al in mijn studententijd werd ik lid van de onderwijsvakbond ABOP en ik ben dat jaren gebleven. Tot ik zo beroerd werd van de dweepzieke Ella Vogelaar in het hoofdbestuur, dat ik de ABOP omruilde voor het NGL. Enkele jaren later gingen die twee fuseren, zodat het allemaal toch nog goed kwam en ik gewoon mijn speldje voor het vijfentwintigjarige lidmaatschap kreeg, maar toen was vrouw Vogelaar gelukkig al vertrokken. Die is niet voor niets uit het kabinet geknikkerd, neem dat maar van mij aan, en ik geloof niet dat ze Dordrecht veel heil zal kunnen brengen. Dat wordt nog een tweede wethouder Albayrak, als de geruchten waar zouden blijken.

Na de farce van de stadsdichter, die zijn beslag moet krijgen op drie oktober, dreigt de klucht van Vogelaar. Het wordt nog een vrolijke herfst in Dordrecht. Op drie oktober ben ik overigens niet van de partij. Daar wordt de kandidaat die het grootste aantal vrienden en kennissen mee weet te brengen de nieuwe stadsdichter. Big deal. Uit het schamele aantal van tien inzendingen kon de jury maar twee acceptabele namen tevoorschijn toveren, die van Marieke van Leeuwen en Peter van der Linden. Twee goede dichters die het waard zijn om door de gemeente te worden gevraagd of ze misschien zo vriendelijk zouden willen zijn enige tijd het ambt op zich te nemen. Te goed om op een Janjokeravond weg te worden gestemd door de neefjes of de oud-studenten van. Aan dit tweetal zijn 'ambtshalve' twee dichters toegevoegd. Casper Markesteijn, vooral bekend als voorzitter van de stichting Perspektief en als kinderboekenschrijver en Jacoline de Heer. Beiden kunnen beslist dichten, Markesteijn zat vroeger bij de Dordtse dichterskring en de Heer heeft een aantal goede gedichten op haar website staan. Geen van beiden heeft echter al een dichtbundel gepubliceerd, tenzij ik mij sterk vergis, iets wat ik een voorwaarde vind voor een stadsdichter. Hoe zit het trouwens met de motivatie van iemand die aanvankelijk besloot niet mee te dingen, maar tenslotte op aandrang van de gemeente, die niet nog erger voor schut wil staan dan ze nu al doet, toch maar kandidaat-stadsdichter is geworden? Nu goed, ze hebben niet zoals ik van meet af aan geroepen dat het hele gedoe een lachertje was en dat is in ieder geval iets.

Ongeacht wat er op drie oktober gebeurt vind ik dat Marieke van Leeuwen stadsdichter moet worden en dat Peter van der Linden stadsdichter moet worden. Samen of apart, Marieke eerst een tijdje of Peter eerst een tijdje, dat zal me worst wezen. Het zijn dichters die niet alleen bewezen hebben te kunnen schrijven, maar die hun poëzie ook goed over het voetlicht kunnen brengen. Allebei hebben ze laten zien op organisatorisch gebied iets te kunnen. Laat Casper Markesteijn maar rustig doorbesturen in Perspektief en gun Jacoline de Heer de tijd om haar eerste bundel te schrijven. Ik beperk me ondertussen in volle tevredenheid tot het clubdichterschap van DFC en hoef mijn tijd niet te verdoen aan het bezingen van de nieuwe burgemeester. Het zou die Vogelaar maar worden.