Witte kerst

Er giert weer een storm over het land. Alsof de weergoden er alles aan willen doen om het kerstfeest te bederven. Vandaag, de dag voor kerst, hoort een dag vol kitsch te zijn: sneeuw, een overvloed van kleurrijke lichtjes, kerstbomen in winkelstraten en op pleinen, plastic opblaaskerstmannen, middenstanders met rode mutsen op en overal uit luidsprekers het afgezaagde gedrein van Jingle Bells en I'm dreaming of a white christmas. Niks geen white christmas. Zware, donkere wolkenluchten, zodat de hele dag het licht aan moet, en windkracht negen. Aan de kust soms tien. Veerboten die de haven niet veilig kunnen binnenlopen, tientallen vluchten geschrapt en hier en daar bomen op het spoor. Symbolisch misschien voor de staat van het land, waar een onheilscoalitie van neoliberalen en socialisten-in-naam bezig is de verzorgingsstaat te slopen.

Op tweede kerstdag 2007 overleed mijn vrouw en grote liefde Stella. Daarom schrijf ik kerst (of christmas) nooit meer met een hoofdletter. Toen ik op de vroege ochtend van die dag naar het ziekenhuis werd geroepen, was er net zo'n wolkenlucht als nu. Kerst, feest van het licht. Ondertussen gaan geliefden dood en besteedt de radio volop aandacht aan het overlijden van meneer Kalasjnikov, de ontwerper van het succesvolste moordwapen ter wereld. Vrede op aarde, Jingle Bells, I'm dreaming of ik weet niet wat for christmas. Ik droom weleens dat ik weer naast Stella wakker word. De mensheid, althans dat deel dat niet lijdt onder religieuze bloeddorst, droomt van vrede op aarde en in de mensen een welbehagen. Vergeet het maar. De productie van kalasjnikovs gaat gewoon door, in Syrië blijven ze rustig elkaars koppen snellen en bij ons gaat de coalitie ook in 2014 door met slopen.

In de afgelopen jaren ontving ik met kerst veel blijken van medeleven. E-mails, kaartjes, soms een brief. Ik heb dat altijd gewaardeerd, maar vanaf nu wil ik alleen maar stilzwijgen. Ik houd op met dat drama ieder jaar weer te beleven. Stella zal nooit uit mijn leven verdwijnen. Ik voel mij sterker met haar verbonden dan ooit. We zijn nog steeds getrouwd, ook al bestempelen de autoriteiten mij, weduwnaar, als alleenstaand. Ik vier Stella's leven op tweede kerstdag op mijn manier, op onze manier, en daar willen we niemand bij hebben. Ook vier ik, met vrienden, het feest van dat licht, van die vrede op aarde en van al dat welbehagen. Als de storm maar gaat liggen, als de lucht maar klaart, als de coalitie maar tot inkeer komt. Als de burgeroorlog, waar Stella's geboorteland in snel tempo op afkoerst, nog maar is af te wenden. Misschien hebben we dan volgend jaar wel een witte kerst.

©Kees Klok