Geitenkoppen

De opkomst was overweldigend bij de huldiging van FC Dordrecht, gisteravond. Een overvol Statenplein, groen water spuitende fonteinen, een podium omlijst door het groen-wit van de club. Natuurlijk ook de enkele halve zool met vuurwerk, maar die viel gelukkig in het niet. Het was dolle pret, al vond ik de meeste muziek niet om aan te horen. Wel zongen we uit volle borst het clublied mee. De spelers hosten en dansten, de burgemeester sprak toe, de juiste mensen werden in het zonnetje gezet. De bekroning van een uitgekiend beleid en van hard werken door technische staf en talentvolle selectie. Het was verdiend.

FC Dordrecht naar de eredivisie, dat leidde tot euforie, maar nu die langzamerhand wegebt, moeten we weer, geheel in lijn met het karakter van de club, met beide benen op de grond. 'Huh,' schamperde een zure stamgast bij Visser, 'gepromoveerd ja, maar volgend jaar weer in de Jupiler League.' Je hoort het vaker. Het zijn van die mensen die twintig jaar hebben stilgestaan, die denken dat er in die twee decennia niets is veranderd bij de club, die waarschijnlijk nog nooit een voet in het stadion hebben gezet. Die niet snappen dat een club die bijna de gehele competitie bovenaan heeft gestaan daardoor al klaar blijkt voor de eredivisie en die het FC Dordrecht vooral ook misgunnen, want nu komen de beruchte fans van Ajax en Feyenoord naar Dordt 'en dat gaat allemaal van onze belastingcenten.' Het zijn de types die het is ontgaan hoe behoorlijk de clubs die vorig jaar promoveerden zich in de eredivisie hebben gehandhaafd. Het is de zure Dordtenaar, de tegenkanter van de vrolijke fans van dinsdag op het Statenplein. Geen Schapenkop, maar een Geitenkop.

Met beide benen op de grond, want na twee decennia Jupiler League zijn we gewend geraakt aan de gemoedelijkheid en gezelligheid die je daar vaak treft. Ik herinner mij de uitwedstrijd tegen Achilles '29. Gewoon met zijn allen, Groesbekenaren en Schapenkoppen, langs de lijn en vooraf een pilsje in de kantine. Ja, in sommige stadions word je als een criminele bende een uitvak ingedreven en is de gezelligheid ver te zoeken, maar in het algemeen is het aardig toeven in de onderste lade van het betaalde voetbal. Er gaat wat op ons afkomen in de eredivisie, waar het voetbal niet alleen echte fans met een hart voor hun club aantrekt, maar ook agressieve idioten die ik graag naar een onbewoond Waddeneiland zou sturen. We zullen daar mee moeten leven. Het beste antwoord is, denk ik, zo goed mogelijk voetballen en het clublied blijven zingen. 'Een Dordtenaar zal altijd blijven zingen,' galmden wij mee met Jan van Est en zo is het maar net. Behalve voor de Geitenkoppen dan.

Wij maakten dinsdag grapjes over Europees voetbal over twee jaar. Dat blijft voorlopig een illusie. Ik zou al dik tevreden zijn met een plek in de middenmoot. Eerst even wennen in de eredivisie, daarna zien we wel verder. Onlangs was ik in Thessaloniki, in de buurt van het PAOK-stadion. PAOK speelde tegen Panathinaïkos. De deuren en ramen moesten dicht vanwege het traangas. Stenen, vuurwerk, straatmeubilair, van alles vloog voorbij tot en met bakken vis. Het kan dus altijd nog erger dan bij de beruchtste harde kern van Nederland. Als het zo ver zou komen, dan is het jammer. Dan gaan bij mij de voetballuiken dicht en word ik Geitenkop.

©Kees Klok

Foto: archief auteur