Er
was een tijd... Ik heb dat altijd een mooie aanhef gevonden vanwege
de lichte weemoed die eruit spreekt. Vier woorden die een stemming
bepalen. Er was een tijd dat het plantsoen waarop ik uitkijk nog een
braakliggend terrein was, met aan de rand een paal van het
elektriciteitsbedrijf. Er was een tijd dat de melkboer uit Pyleia nog
met paard en wagen de ronde deed. Dat paard zette hij dan vast aan
die paal.
Er
was een tijd dat we een stukje van de baai konden zien en daar
achter, soms, de Olympus. Er was een tijd dat huizen ons niet het
zicht benamen en een tijd dat in het voorjaar de zon iedere dag
scheen. Er was een tijd dat we geloofden dat godsdienstoorlogen
alleen voorkwamen in duistere en achterlijke eeuwen. Er was een tijd
dat wij, zij het kort, dachten dat make love not war de wereld
zou veranderen. Dat wij liepen op sandalen en de meisjes onbevangen
hun blote borsten toonden, met bloemen in hun haar.
Er
was een tijd dat wij meenden dat tijd tijdloos was en dat de
generatie na ons gelukkig en zorgeloos zou leven.
Er
was een tijd dat jij en ik elkaar nog niet kenden en daarna een tijd
dat jij nog niet dood en een herinnering zou zijn.
Foto:
auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten