Cadeautje

Hoe ik er aan kwam, herinner ik mij niet. Ik denk van een oom gekregen, die goed was in het maken van scheepsmodellen. Hoe ik het ding ben kwijtgeraakt, herinner ik mij evenmin. Waarschijnlijk weggegooid tijdens een voorjaarsschoonmaak. De dagen van de voorjaarsschoonmaak behoorden tot de ergste van het jaar. Het hele huis overhoop en nadat alles was gepoetst en opgeborgen kon je niets meer vinden, vooral oud speelgoed niet. Dat was dan ongepoetst gebleven en bij het vuil beland. Toen ik het ouderlijk huis verliet en op mezelf ging wonen, heb ik de voorjaarsschoonmaak radicaal afgeschaft, maar dit terzijde.

Een tijdlang was ik bezitter van een model van de Piet Hein, het jacht dat prinses Juliana en prins Bernhard in 1937 als huwelijksgeschenk kregen van het Nederlandse volk. Toen, nog in crisistijd, waren de hardste klagers van Europa klaarblijkelijk nog gul en goedgeefs, al geef ik toe dat ik geen onderzoek heb gedaan naar hoe men toen over dat cadeautje dacht. Het internet, met aanklevende, gefrustreerde grootsmoelen, bestond nog lang niet. Overkokende, brieven schrijvende gekken natuurlijk wel, maar krantenredacties plaatsten doorgaans niet zomaar iets. Commentaren uit die tijd zijn wel te vinden, maar ik geef graag toe aan mijn neiging tot luiheid.

Ik had een rijke fantasie en heb met mijn Piet Hein de geweldigste reizen gemaakt. Allemaal op het jongenskamertje dat met bordkarton was afgeschoten van de zolder van het krot dat we bewoonden aan de Vrieseweg. De bestemmingen waren zonder uitzondering exotisch. Donker Afrika, waar ze nog zendelingen klaarstoofden in een kookpot, een daad die mij toen al bijzonder verstandig leek. Of 'Ons Indië', waar prachtige, bruine meisjes met blote borsten over weelderig groene eilanden huppelden. Ik kan me niet herinneren dat ik de Piet Hein indertijd in het echt heb gezien. Toen koningin Juliana in 1958 Dordrecht bezocht en wij met vlaggetjes moesten zwaaien bij het stadhuis, kwam ze met de auto. Een dame op leeftijd in een oersaai, grijs mantelpak. Ze leek op mijn oma en kon vast goed spruitjes schoonmaken.

Tijdens mijn dagelijkse wandeling langs de Dordtse havens, lag hij gisteren onverwacht afgemeerd bij de Damiatebrug. Inmiddels ook op licht gevorderde leeftijd, net als ik, maar we herkenden elkaar onmiddellijk. Allebei klaar voor een reis naar het onbekende.

Foto: auteur