Revolutie

Ik ben een radioliefhebber. Naar de televisie kijk ik maar heel af en toe. Ik kan er vaak niet wakker bij blijven. Doorgaans staat Radio 1 aan. Tot het begint te irriteren. Dat kan zijn door de onnozelheid van een programma. Bijvoorbeeld Stand.nl. Dat vind ik niet om aan te horen. Ik heb mijn buik vol van 'de gewone man' (of vrouw, anders begint iemand weer te zeuren), die mag inbellen en slechts in uitzonderlijke gevallen iets van enig belang heeft te melden. Als ik borreltafelgeoudehoer wil horen, ga ik wel naar de buurtkroeg. De stellingen in Stand.nl gaan uitsluitend over de waan van de dag en zijn soms nogal onnozel. Ook de spreeksnelheid begint snel te irriteren. In veel programma's is die veel te hoog. Het ratelt en ratelt maar door.

Ik ben ook weleens op de radio. Dan bezondig ik mij een enkele keer ook aan te snel spreken. Als ik mij door het onderwerp laat meeslepen, of iets ingewikkelds moet uitleggen in veel te weinig tijd, bijvoorbeeld als je net voor de valbijl van de Ster in de uitzending komt. Meestal probeer ik op mijn spreeksnelheid te letten. Dat heb ik geleerd op de Gemeentelijke Pedagogische Akademie in Dordrecht, tussen 1971 en 1974.

Een betere opleiding in zijn soort was moeilijk te vinden, maar hij is in de jaren tachtig verloederd tot een petieterige dependance van de Hogeschool van Rotterdam (& Omstreken). Dat had veel te maken met die gelovigen in het heil van onderwijsfusies, met bezuinigingen, met een onverschillig stadsbestuur en met enkele carrièregeile ambtenaren op het gemeentehuis. Toch zijn er nog steeds meesters en juffen die kunnen lezen en schrijven en goed onderwijs geven. Willem Walraven schrijft op bladzijde 686 van zijn Brieven (Amsterdam 1992): 'Je wordt niet knap van scholen, maar alleen van je eigen studiezin.'

Het gebouw van de Gemeentelijke Pedagogische Akademie, gloednieuw toen ik er als student rondliep, is gesloopt. Er staat nu een akelige woontoren. De kelder, waar de studentenkantine was en waar we rokend, blowend en cola drinkend de revolutie die nooit zou komen voorbereidden, is herinnering geworden. Hij had prachtige, psychedelische wandschilderingen van Ron Brus, die al jaren geleden is overleden. Het spannende meisje waarmee ik in die dagen vree, is nu de vermoeide directrice van onze buurtschool. Ze gaat volgend jaar met pensioen.

Foto: archief auteur