Halverwege
mijn wandeling kom ik Claire tegen. 'Ik denk dat het gaat sneeuwen,'
zegt ze. We lopen samen op. Ze zegt dat de kou op haar oren slaat. Ze
draagt haar kloeke muts niet. Ze heeft mij gisteren gezien, lacht ze,
bij de Griek, maar ze had geen tijd om binnen te komen. Haar zus en
daarna haar moeder. We vinden dat het tijd voor de lente wordt, voor
het terras en voor een wandelvakantie door Ierland. Daarna vertelt ze
over een foute man op Facebook. Er zitten veel foute mensen op
Facebook, dat zelf misschien ook wel niet deugt. Het is een loerend
monster, dat veel te veel weet. Op een dag worden we van ons bed
gelicht.
We
komen bij haar straat, die vol afvalzakken met plastic ligt. Ze zijn
nog niet langs geweest. Ik schop er een paar voor haar opzij. Hadden
ze maar eerder langs moeten komen. 'Heb je een paraplu bij je?'
vraagt ze. 'Leen er maar een van mij.' Ik wil geen paraplu lenen. Ik
denk niet dat het gaat sneeuwen.
We
spreken af waar we straks gaan eten. 'Als het lukt,' zegt ze, 'anders
bestel jij maar vast voor jezelf.' Ze gaat naar binnen. Heel even
komt de zon tussen de wolken tevoorschijn, maar even snel trekt de
lucht weer dicht.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten