In mijn verhalenbundel Op koers noem ik de jaren vijftig 'de zwart-witte jaren.' Dat komt niet alleen omdat de foto's die ik uit die tijd heb zwartwit zijn, ook de televisie, die in de loop van die periode zijn intrede deed, was aanvankelijk zwartwit. Omdat ik niet zo heel veel op had met de televisie, behalve als de VPRO uitzond, heb ik mij nog tot begin jaren tachtig beholpen met een zwartwit-toestel. Sinds kort heb ik 'interactieve' televisie. Daarop kan ik via Youtube mijn eigen kop op de buis toveren en daar een foto van maken, zodat mijn vrienden in mijn Griekse kafeneion geloven dat ik een echte televisiepersoonlijkheid ben, maar als ze mij goegelen, krijgen ze de partijdichter van de PvdA in, ik meen, Hoogezand-Sappemeer voorgeschoteld.
In de zwart-witte jaren gingen we thuis één keer in de week in de teil. Een badkamer of douche hadden we niet in ons krot aan de Vrieseweg, dat in de jaren tachtig wegens vergaande bouwvalligheid, of liever, verwaarlozing door de huisjesmelker die het zootje uitbuitte, is gesloopt. Er is veel te veel gesloopt in Dordt, ik kan er eindeloos over jeremiëren, al krijg je het moois dat verwoest is nooit meer terug, maar dat het blok waarvan mijn geboortehuis onderdeel uitmaakte is afgebroken en vervangen door niet eens zo lelijke nieuwbouw, is eigenlijk wel terecht. Klagen over het saneringsplan uit de vorige eeuw is ook terecht, al was het alleen al om de gemeentelijk overheden scherp te houden en te zorgen dat zoiets nooit meer gebeurt. Dat ik daar allerminst gerust op ben, bewijst de gang van zaken rond de monsterlijk hoog wordende 'Johan van Beverwijck' aan de Spuiboulevard.
Er was in die prebadkamerlijke periode wel een badhuis bij ons in de buurt, maar daar gingen we nooit heen. Ik weet niet of mijn ouders het daar te onhygiënisch vonden (stel je voor dat je na vrouw Kaanis was, die altijd met een druppel aan haar neus liep), of te duur. Ik heb het nooit gevraagd en ik vond die teil wel prima. Geen gedoe in klamme kleedhokjes, gladde vloeren van de zeep en haren van een ander in de badcel. En één keer in de week was ook wel lekker. Geen dagelijks, tijdrovend gedoe onder een douche. Dat is alleen maar slecht voor het milieu. Hoewel, zolang we met de jaarwisseling een hoeveelheid vuil de lucht in blazen waar duizenden dieselauto's een jaar lang voor door het land kunnen scheuren, moeten ze mij niet meer aan mijn kop zeuren over het milieu.
Foto: archief auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten