'Hoe lang staan die twee Chimaykratten nou al in je tuin?', vraagt Claire. 'Tien jaar', reken ik uit. Sinds ik de auto de deur uit heb gedaan. Die kratten was ik vergeten terug te brengen naar het Bierparadijs in Meer. Ik zou ze wel een keer meegeven met iemand die die richting uitging. Inmiddels zijn de etiketten er vrijwel afgeregend en de flessen onherkenbaar smerig geworden. 'Ik breng ze naar de glasbak', besluit Claire, 'en de kratten zelf gaan de schuur in tot we er een bestemming voor hebben.' Ze is soms doortastender dan ik. Zodoende kwam het kind toch op het VWO, waarvoor het inmiddels is geslaagd. Ze heeft voor het HBO gekozen, in Rotterdam, dan kan ze bij Claire blijven wonen.
Ik bedenk hoeveel makkelijker sommige dingen waren, toen ik nog een auto had. Dan zou ik probleemloos naar Aardenburg kunnen rijden, waar ik een boekpresentatie miste omdat het vanuit Dordrecht een uur of vier reizen is met trein, bus en belbus. Ik heb geen idee wat een belbus is. Dan zou ik nu en dan naar Groede kunnen rijden, om daar in herberg De Natte Pij of in Het Zoete Peerd een paar dagen ongestoord te schrijven. Dan zou ik er geen twee uur over doen (trein, metro, bus) om bij familie in Den Briel te komen, maar vijfendertig minuten. Ik ben dol op de trein, als ik naar Amsterdam of willekeurig welke goed bereikbare stad ga, maar ik haat bussen, laat staan belbussen. Onbekend maakt onbemind.
Claire vindt dat ik af en toe best een auto kan huren, 'voor die doodenkele keer dat je naar de achtergebleven gebieden moet.' Ze heeft gelijk. 'Of je koopt een paard en wagen,' lacht ze. De flessen rinkelen vrolijk mee als ze de deur uitstapt.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten