Misantroop

Het kost moeite om 's morgens tijdens het lezen van de krant niet te vervallen tot misantropie. Alleen al de kop op de voorpagina, dat het Britse parlement een no-deal Brexit nog amper kan stoppen, zou je bloed moeten doen stollen. 

Ik val maar even niet over dat 'no-deal Brexit'. Ook mijn krant schrijft bastaard-Nederlands. Ik ken een journalist die als een papegaai achter iedere verbastering aanloopt alsof het zijn eigen ontdekking is. Nu vindt hij weer alles 'helder' wat duidelijk is en is hij voortdurend iets aan het 'hendelen'. Hij schrijft voor het plaatselijke sufferdje, dat we trouwens al maandenlang niet meer in de bus krijgen. Ik weet niet of de Persgroep zich erg bekommert om zijn huis-aan-huis-bladen, in ieder geval niet om de bezorging ervan, maar dat alles valt natuurlijk in het niet bij wat er aan beide zijden van de Noordzee staat te gebeuren als het Verenigd Koninkrijk zonder enig akkoord uit de Europese Unie tuimelt. 

Ik lees een bericht over een mevrouw van ergens in de veertig. Naakt en doodgeschoten gevonden in een weiland in Zeeuws-Vlaanderen. Niemand heeft enig idee wie ze is. Ze wordt uiteindelijk van de armen begraven. Een idioot maakt zich kwaad over het herkenningslied van het radioprogramma Met het oog op morgen. Daar komt een sigaret in voor en dat is natuurlijk uit den boze. Vrouwen zonnen steeds minder topless, de nieuwe preutsheid heeft de stranden overgenomen. In de Achterhoek vallen beken droog, het dak van een stadion is ingestort, misschien wel vanwege de zonnepanelen die erop lagen, en er komen weer meer vluchtelingen naar de Griekse eilanden, waar onoplosbare problemen ontstaan. De Europese Unie kijkt voor het gemak de andere kant uit, anders worden de Hongaren boos. Twee Nederlandse snotneuzen zijn op een festival in dat pareltje van de democratie opgepakt met een grote zak pillen en joints. Een lekker betaald geintje, dachten ze misschien, maar ze riskeren een levenslange gevangenisstraf. 

Claire zegt dat ik me niet druk moet maken. Dat we er beter een weekje op uit kunnen gaan. Even met het vliegtuig naar Dublin of een stedentripje naar Lissabon. Ik denk meer aan Tristan da Cunha, waar het Thatched House Museum, met een dak van Nieuw-Zeelands vlas, de storm van juli 2019 met slechts lichte schade heeft overleefd. Er wonen 246 Engelsen op het meest afgelegen eiland in de wereld. Het is straks, na de Brexit, misschien helemaal niet meer bereikbaar. Dat lijkt me pas zorgelijk nieuws.

Foto: auteur