Ik lees in de krant dat veel reizigers vast zijn komen te zitten op het Griekse eiland Samothraki, omdat de veerboot kapot ging en het dagen duurde voor een alternatief schip was opgetrommeld. Tja, dat kan gebeuren in het hoogseizoen in een door bezuinigingen geteisterd land, waardoor drie van de vier bootverbindingen die vroeger tussen dit schitterende eiland en het vasteland bestonden zijn verdwenen.
Voor de toerist uit het jachtige West-Europa, die er even een weekje tussenuit wilde, maar vandaag alweer op kantoor moet aantreden, is het waarschijnlijk een onprettige ervaring, maar ik kan mij niets heerlijkers voorstellen dan een tijdje vast te zitten op Samothraki. Overal groen, bergbeken en -meertjes, lommerrijke wandelpaden, platanen zo oud en zo uitgehold dat nog steeds naar het eiland komende hippie-achtige bezoekers erin kamperen. Landschappen die zo uit In de ban van de ring of De hobbit komen.
Ik ben er met Stella, met vrienden en de afgelopen jaren alleen geweest. De laatste keer in het voorjaar van 2017. Het seizoen moest nog beginnen. Het was idyllisch rustig in Loutra, waar ik in een klein huisje aan een ruisende beek logeerde. Als ik 's avonds naar huis liep passeerde ik het kerkhof, met de vele brandende olielampen op de graven. Ieder ogenblik verwachtte ik elfen te zien, een ijverige dwerg of wie weet de god Poseidon, die vanaf de Fengari, de hoogste berg van het eiland, ooit de strijd om Troye gadesloeg. Jammer dat ik deze week niet op Samothraki ben.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten