Hij leest Grote verwachtingen in Europa, 1999-2019 van Geert Mak. Hij wordt er somber van. Zoveel domheid, slechtheid, benepenheid, wegkijkerij, politieke onwil, nationalistische destructiviteit.... Hij moet het af en toe terzijde leggen. Warnaar vraagt zich af of de afstand in tijd niet te kort is voor een diepgaande analyse. Hij troost zich met de gedachte dat het maar een voorlopig oordeel is. Hij herinnert zich de feeststemming, vorig jaar omstreeks dezelfde tijd, toen het kabinet juichend de Miljoenennota presenteerde. Een paar maanden later greep de angst voor het coronavirus diep in in de samenleving. Het gejuich verstomde.
'We moeten ons gelukkig prijzen dat we nooit een oorlog hebben meegemaakt', zei zijn vrouw weleens. Helemaal gelijk had ze niet, ze werd geboren tijdens de Griekse burgeroorlog. Het scheelde weinig of de fascisten, de voorlopers van de Gouden Dageraad, hadden haar vader vermoord. Een broer van haar moeder had minder geluk. Haar studententijd beleefde ze tijdens het kolonelsbewind. Dat leidde tot een levenslang trauma, iedereen kon een verklikker zijn. Hij vraagt zich af wat de huidige studentengeneratie aan corona gaat overhouden. Al zeven maanden noodverordeningen. In een rechtstaat!
Links en rechts hoort hij het geschreeuw van extremisten. De rattenvanger van Hamelen is uit zijn graf herrezen. Een verwoestende Brexit dreigt. Hij denkt aan de uitspraak van zijn vrouw. Hij twijfelt.
Foto: archief auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten