In een brief van 30 maart 1960, opgenomen in haar brievenboek Courage! (Amsterdam 2005), schrijft Ida Gerhardt: 'Het leraarsbestaan is heerlijk, maar het gedoe er omheen slijt je kapot'. Dat is precies wat hij vijftig jaar later, toen hij het onderwijs verliet, dacht. Hij kan zich het gedoe uit 1960 slecht voorstellen. In die tijd drukten 'vernieuwers' en 'managers', vooral die zelf nauwelijks voor de klas hebben gestaan, hun verlammende stempel nog niet op het onderwijs. Zelf was hij toen een niet al te ijverige leerling. Soms hoort hij nog de viool van de meester uit de zesde.
Het lesgeven, de omgang met zijn leerlingen, met de meeste collega's, de gesprekken in het 'rookhok', waar zich vanwege de goede sfeer ook menig niet-roker vertrad, hij mist dat soms nog wel, maar rapportvergaderingen, de wauwelaars tijdens personeelsvergaderingen die zichzelf te graag hoorden, het gekakel en geklets van de zoveelste onderwijsvernieuwer die het zoveelste irreële idee kwam aanprijzen, dat bracht hem weleens tot wanhoop of tot razernij.
Hij spreekt in de kroeg nog weleens oud-leerlingen. Dan gaat het over leuke herinneringen, over grappen en grollen die ze uithaalden, over hoe zonde het is dat het oude schoolgebouw werd afgebroken, over de vriendschappen die ze uit die tijd hebben overgehouden. Hij denkt: gelukkig maar dat het geheugen per definitie selectief is.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten