Het kleine theater, waar hij eens in de maand op zondagmiddag mooie, intieme toneelvoorstellingen, concerten of voordrachten volgde, laat weten dat het wordt opgeheven. Het is te lang dicht geweest vanwege de covid-ellende en door die vermaledijde anderhalvemetermaatregel, die nog altijd niet is opgeheven, blijft het nog steeds niet mogelijk voorstellingen te geven. Het doet hem verdriet. Een mooi, cultureel initiatief, dat decennia lang bestaan heeft, eerst op een landgoed, net buiten de stad, daarna in een achttiende eeuws stadspaleisje in het centrum, is het zoveelste slachtoffer van de pandemie, of liever, denkt hij, van de angst voor de pandemie.
Een kleine week geleden demonstreerde de cultuursector tegen het covid-beleid van de regering. Voor zover je kunt spreken van een beleid, vindt hij. Het clubje ministers, demissionaire ministers!, dat zich ermee bezig houdt zwiebert en zwalk en lijkt zelf amper te weten waar het mee bezig is. Je mag wel naar een voetbalwedstrijd, maar niet naar een festival. Wie legt dat uit?
Hoe zit het trouwens met die corona-noodwet, vraagt hij zich af, die elke drie maanden moet worden verlengd met toestemming van het parlement. Hij leest er niets meer over in de krant. Dat verontrust hem, zoals het hem ook verontrust dat demissionaire bewindslieden, zoals de hardvochtige staatssecretaris voor het asielbeleid, steeds weer net langs de rand van de staatsrechtelijke betamelijkheid scheren. Dat het kabinet nog immer geen reactie op de protesten uit de cultuursector heeft gegeven, vindt hij een schoffering van een van de steunpilaren van de samenleving.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten