De zon schijnt, maar aan van alles merkt Warnaar dat de herfst snel nadert. 'Binnenkort weer dat gezeik met die wintertijd', moppert hij, 'en de bomen ook al flink aan het verkleuren en uitvallen'. Hij moet al jaren een nieuwe jas voor de winter, maar de oude zit hem nog zo lekker, dat hij het steeds maar uitstelt. 'Waarom ook', denkt hij, 'achter de vrouwen hoef ik niet meer aan en wat ze ervan denken in de kroeg zal me aan mijn reet roesten'.
Hij herinnert zich ineens zijn kleuterschool, of was het in de eerste jaren op de lagere? Dan moesten ze in de herfst allerlei bladeren verzamelen en die in een boek drogen. Herbarium heette dat met een moeilijk woord. Op een dag gingen ze met een bus naar een bos in de buurt van Oudenbosch of Etten-Leur, dat wil hij kwijt zijn. Daar gingen ze paddestoelen plukken. Vooraf werden ze gewaarschuwd er niet van te eten. Als gevolg daarvan heeft het jaren geduurd voor hij van een bordje gebakken champignons kon genieten.
De gedachte aan de komende, donkere, lange winteravonden vrolijkt hem niet op. Het gelul over die spreekwoordelijke gezelligheid achter de gordijnen. Door de covidjaren, door de gedwongen isolatie, de vereenzamende maatregelen, de opgelegde en onnatuurlijke gedragsregels van toen, is hij de winter nog meer gaan verafschuwen dan hij van nature al deed. Hij hoort de berichten over uit de hand lopende energieprijzen en de oproep de kachels lager te zetten. 'Ook dat nog', zucht hij.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten