Regen of drup

Zeven uur. Ik zit in het Stadscafé, want mijn stamkroeg, Visser, sluit op woensdag om zes uur. Een onmogelijke tijd voor een café, vind ik, maar als je ergens al meer dan veertig jaar komt, houd je op een gegeven ogenblik op met zeuren. Soms weten we als stamgasten de sluitingstijd wat op te rekken. Ik heb een afspraak met een oud-leerlinge. Ze heeft net haar hbo-diploma gehaald en dat gaan we vieren. Ik herinner mij het café nog als de mooiste, eind negentiende eeuws ingerichte, tabakswinkel van Dordrecht. Te vergelijken met de eveneens ter ziele gegane zaak van Van der Pigge in Haarlem. Als ik een blik naar buiten werp, kijkt Arie Scheffer vanaf zijn sokkel in mijn richting. Zit ik bij Visser op het terras, dan kijkt hij de andere kant uit. Arie Scheffer, Jacques Perk.... beiden beroemd geworden nadat ze Dordrecht als klein kind al hadden verlaten, maar wat zijn we trots op op onze mannen. Op Scheffer iets trotser dan op Perk, want Arie heeft een heel plein met standbeeld gekregen, terwijl Jacques het moet doen met een gedenksteen in de Lange Breestraat. Dat is typerend voor Dordrecht: voor zover er geld en belangstelling is voor cultuur, gaat dat vooral naar de beeldende kunst. De letteren komen er altijd bekaaid vanaf. De door wijlen Joop van Halen, bezieler van de stichting Perspektief (onlangs opgegaan in Dordt Literair), in het leven geroepen Debutantenprijs, nu de Academica Debutantenprijs, voor proza, wordt dit jaar al voor de tweede keer in Den Haag uitgereikt. Dat zegt veel.

Mijn oud-leerlinge is nog niet gearriveerd. Het is inmiddels gaan regenen. Uit de afhaal-wok naast café De Beurs, komen af en toe eenzame mannen met witte, plastic tassen. Langzaam valt de schemering. Het is volgens de media een spannende avond. Over anderhalf uur wordt de uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen verwacht. Wekenlang hebben we op radio en televisie over weinig anders gehoord. Debat op debat, tot vervelends toe. Europa, de zorg, de zorg, Europa, Europa, de zorg en soms nog een enkel ander heikel punt. Ik heb een paar keer geprobeerd te kijken, maar viel steeds na korte tijd in slaap. Ik heb braaf mijn stem uitgebracht, vanmorgen al, om kwart voor acht, en ik heb zelfs een affiche op het raam gehangen van de partij waarop ik heb gestemd. Met alle bedenkingen van dien, want als ik naar het verleden van die partij kijk, zie ik de rampen die zich tijdens mijn zesendertig jaar als leraar in het onderwijs hebben voltrokken en die voor een flink deel op haar conto moeten worden geschreven. Van Kemenade, Ritsen..., ik krijg nog nachtmerries van die namen. Wat mij betreft komt er geen plein met standbeeld voor Jos, noch een gevelsteen, ergens in een smalle zijstraat voor Jo. Ik heb mij gehouden aan mijn voornemen om te stemmen op een vrouw.

Mijn oud-leerlinge komt binnen. Een stralende jongedame. Als ik haar een paar flinke zoenen geef als beloning voor het afstuderen, bedenk ik dat haar cadeau, ik geef altijd een boek, nog thuis ligt. We drinken wat. Ik wil haar mee uit eten nemen, maar ze blijkt al te hebben gegeten. Een bevriend stel komt binnen en schuift aan. We bestellen nog een rondje en nog een en daarna een volgende. We hebben het over Europa en over de zorg, halen oude herinneringen op en nemen er nog maar een. Toch maken we het niet laat. Behalve ik moet het gezelschap morgen weer tijdig aan de slag. Ik wandel in de regen door het uitgestorven stadscentrum naar huis. Op tafel ligt het vergeten cadeau, een reden om weer snel af te spreken. Ik zet het nieuws op. De partij waarop ik heb gestemd is niet de grootste geworden. Mark Rutte, geen familie van het jenevermerk en van aanzienlijk mindere kwaliteit, heeft als eerste de eindstreep gehaald. Ik haal de verkiezingsaffiche van het raam en zie dat het niet meer regent, maar ik geloof dat het nog wel wat drupt. 

©Kees Klok