Het is een
bijzondere plek, Loxias. Een combinatie van café, boekhandel en
restaurant. Ook al heeft de boekhandelstak onder invloed van de
crisis wat ingeboet, boeken kopen kun je er nog steeds. Meest op
bestelling, maar dan zijn ze ook binnen een of twee werkdagen in
huis. Griekenland heeft bij mijn weten geen Centraal Boekhuis, maar
Y. heeft zijn logistiek goed in de hand. Ik ben er vroeg in de middag
heen gegaan, omdat Blacky (Dimitris Sklivanos) zou spelen. Rebetica,
maar vooral eigen composities. Ik herinner mij de sfeervolle avonden
toen hij regelmatig in januari en februari speelde. Die gingen soms
door tot in de heel kleine uren. Vandaag is hij echter weer
vertrokken. De zaak was bijna leeg (waarschijnlijk door het prachtige
weer, waarvan iedereen voor het invallen van de winter nog wil
genieten) en voor een bijna lege zaak speelt hij niet. In de loop van
de middag kwamen verschillende fans langs, die weer teleurgesteld
vertrokken. Ik verwacht vrienden en ben gebleven. Loxias veranderde
in een leeskabinet, waarin ik in alle rust The
Dickensian las. Daar heb ik na zesendertig
jaar lidmaatschap van The Dickens Fellowship nu eindelijk maar eens
een abonnement op genomen. Ik had dat jaren eerder moeten doen, maar
voortschrijdend inzicht schrijdt soms langzaam voort.
Ondertussen
is Loxias opnieuw veranderd, nu in een alternatief voor het
schrijfhuis. Er zijn wat klanten binnengedruppeld, maar die laten mij
aan mijn hoektafeltje ongemoeid. Ik schrijf, pijp en rode wijn onder
handbereik. Mijn gezelschap is laat, maar in dit rustoord, midden in
het hectische centrum van de stad, is dat geen bezwaar. De kok van
een naburig restaurant is vóór
zijn dienst even binnengewipt en speelt zacht op de gitaar die altijd
gebruiksklaar aan de wand hangt. Ineens hoor ik Nederlands. Twee
dames die wat willen eten, maar alleen aan het balkontafeltje. Dat is
niet vrij. Loxias kan vele gedaanten aannemen, maar zich niet in
bochten wringen.
Zijn
sympathiekste gedaante is die van toevluchtsoord, waar je je kunt
afsluiten voor de waan van de dag. Van de voortdurende demonstraties
om de hoek. Van het getetter op de televisie. Dag in dag uit van die
heren en dames, die elkaar vanuit verschillende venstertjes op het
beeldscherm hun oplossing voor de economische crisis toeschreeuwen,
zonder ooit naar elkaar te luisteren. Er komen ook geen Afrikaanse,
Pakistaanse of Chinese straatventers, door wie je elders bij
voortduring wordt aangeklampt. Mensen waarmee ik wel te doen heb,
maar die ik ook niet kan helpen. Soms voel ik een zekere solidariteit
met die misleide gestranden. Ze zijn het mikpunt van de neo-nazi's,
die zich steeds opener, brutaler en gewelddadiger op straat vertonen.
En een mikpunt, dat zijn wij kunstenaars, intellectuelen, redelijk en
democratisch denkende mensen straks allemaal. Tenzij de regering wat
doet, maar die lijkt radeloos en de politie lijkt het allemaal wel
best te vinden. Straks slaat dat nazi-tuig Loxias kort en klein. Dat
is een van mijn nachtmerries.
©Kees
Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten