Ik rijd in
een huurauto over een slingerende bergweg door een totaal verlaten
landschap. Van mensen verlaten. Geiten zijn er te over. Ze schieten
weg achter rotsblokken en steken soms pal voor de wagen de weg over.
Ik rijd op een sukkeldraf. Vanwege die geiten, maar vooral vanwege
het ravijn aan mijn rechterhand. Het uitzicht is adembenemend, maar
die paar honderd meter steilte zijn nog veel adembenemender.
Uiteindelijk begint de weg te dalen en kom ik bij een kruising. De
keuze is rechtdoor of rechtsaf. Rechtdoor loopt uit op een geitenpad
in een kaalgevreten streek met nog nachtmerrie-achtiger ravijnen. Ik
ben daar geweest, zij het vooral in boze dromen. Ik sla rechtsaf, een
weg die afloopt naar zee, met links olijfbomen. Aan het einde weet ik
een marinebasis, waar ik niet binnen mag. Zodra het toegangshek in
zicht komt stop ik. Links van de weg is een rotsig pad dat leidt naar
het graf van de Engelse dichter Rupert Brooke, in 1915 tijdens de
Eerste Wereldoorlog aan boord van een Brits transportschip gestorven.
Een half jaar geleden kon ik het niet vinden, want een richtingbord
neerzetten is te veel gevraagd van de gemeente Skyros. Nu is het, met
behulp van Google Street View, wel gelukt.
Ik loop het
pad af. Op afstand hoor ik de bellen van de geiten. Het graf ligt
tussen de olijfbomen. Het terrein er omheen is goed onderhouden,
evenals de tombe zelf, wat mij verbaast op zo'n afgelegen plek. Ik
lees op de steen het eerste couplet van Brooke's gedicht The
Soldier:
If I should
die, think only this of me
That there's
some corner of a foreign field
That is for
ever England. There shall be
In that rich
earth a richer dust concealed;
A dust whom
England bore, shaped, made aware,
Gave, once,
her flowers to love, her ways to roam,
A body of
England's breathing English air,
Washed by
the rivers, blest by suns of home.
Ik voel mij
geraakt als ik de tekst hardop lees. Omdat ik hier natuurlijk met
Stella had moeten staan, maar ook door de zinloosheid en de domheid
van al dat heroïeke gebral dat door de hele twintigste eeuw echode
en nog steeds niet is verstomd. Door het gezwaai met vlaggen, het
aanbidden van heldendom, het getetter van God zij met ons, door die
veile trots op afkomst en vaderland. Brooke overleed aan een
bloedvergiftiging. Niet iedere soldaat stierf in de oorlog in een
heldenrol. Veel gingen gewoon dood door ziektes of domme pech. Daar
hoor je weinig over.
©Kees
Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten