zaterdag, april 05, 2014

Dordt in sloop




Het gebouw van mijn lagere school, althans de lagere school waar ik van de derde tot en met de zesde klas verkeerde, staat op de nominatie om te worden gesloopt. Er worden minder kinderen geboren in Dordrecht en het bezuinigingsspook ligt op de loer. Dan wordt de sloophamer ingeroepen, zoals ook is gebeurd bij het gebouw van de HTS, dat anders tussen mijn camera en de school had gestaan. De J.W. Boermanschool roept mooie herinneringen op. Die heb ik al eens opgeschreven, we gaan nu niet in herhalingen vervallen. Ik vraag me af wat er voor in de plaats moet komen. Woningen, zoals aan de overkant op het HTS-terrein? Daar heet het nu de Lanen van Oranje, maar die lanen zijn nog steeds niet volgebouwd.

Hebben we in een krimpgemeente als Dordrecht wel steeds meer woningen nodig, vraag ik mij af. Is het niet verstandiger het bestaande woningbestand waar nodig op te knappen, zoals in Oud-Krispijn is gebeurd? Ik weet het niet, ik ben maar een eenvoudig burger die half geïnformeerd door de stad fietst. Die mooie herinneringen heeft aan een schoolgebouw dat gloednieuw was toen hij daar in 1959 leerling werd en het daarom jammer en zonde zou vinden als het verdwijnt. Zoals ik het ook zonde vind dat het gebouw van de Gemeentelijke Pedagogische Akademie (toen nog met een k) is afgebroken, nadat het gemeentelijk pedagogisch onderwijs tragisch was verkwanseld aan de Hogeschool Rotterdam en Omstreken. Ook dat gebouw was gloednieuw toen ik er in 1968 leerling werd aan de Havo-top. Ik herinner mij een weelderige studente van de KLOS, de opleiding tot kleuterleidster. Er werden verkiezingen gehouden voor een leerlingenraad en Marcia had beloofd dat zij, bij verkiezing, naakt in de schoolvijver zou springen. Zij werd gekozen en hield woord. Ik weet niet wat de moeder overste van de kleuterleidsters, juffrouw Brummel, er van dacht. Het waren de jaren dat er strijd geleverd werd om de broek. Kleuterleidsters mochten op hun praktijkschool geen broek dragen van juffrouw Brummel, die uiteindelijk kansloos bleek in die jaren van vrijheid blijheid.

Er staat nog een schoolgebouw waar ik connecties mee heb op de sloopkogel te wachten. Ook een gebouw dat nog niet zo gek oud was toen ik er in 1986 ging lesgeven. Het kloeke Gemeentelijk Lyceum op de Noordendijk. Ook daar weer plannen voor woningen, waarvan ik mij afvraag wie er op zit te wachten. Misschien zie ik het wel helemaal verkeerd en heeft het Sociaal-Geografisch Bureau van de gemeente harde cijfers waaruit blijkt dat Dordrecht tot de ondergang is gedoemd als er geen woonhuizen worden bijgebouwd, maar dan weet ik voorlopig wel een betere plek. Ik zou dat mooie schoolgebouw laten staan en mijn uiterste best doen om er een university college te vestigen, of een of andere vorm van hoger onderwijs. Ik zou flink wat van die lelijke, veelal lege, kantoren op de Spuiboulevard afbreken. Daar zou het weer de Cornelis de Wittstraat worden die er ooit was, met nieuwe, bij de stijl van de historische binnenstad passende woningen.

©Kees Klok

Foto: auteur



Geen opmerkingen: