maandag, december 28, 2015

Lichtstad




Het is elf uur 's avonds. Ik ben met de trein op weg naar huis en stap uit op station Dordrecht. Op de zondagsschool leerden wij dat kerstmis het feest van het licht is. De juffrouw die ons dat vertelde had een klompvoet. Daardoor hield ze bovenmatig van haar god. Deze kerstdag was vooral grijs, loodgrijs. Ik loop over het busstation. Tijdens het feest van het licht is het er akelig duister. Een derde van de straatlantarens brandt niet. De rest staat op een laag pitje.

Ik kom uit Utrecht. In Utrecht vieren ze het licht. Misschien omdat het een bisschopsstad is en de katholieke kerk zich het midwinterfeest, Yule, waarop de Germanen ooit de kortste dag vierden, wederrechtelijk heeft toegeƫigend. Misschien niet eens een slecht idee, want wie garandeert dat wij bij het midwinterfeest ook twee vrije dagen zouden hebben gehad?

Voor zover ik de gezichten kan zien van de mensen op het busstation, kijken ze somber. 'Alsof ze hun laatste oortje hebben versnoept,' zei mijn moeder in zo'n geval. Ik heb lang geloofd dat mensen vroeger oren aten. Tot ik kennis kreeg van daalders, florijnen en stuivers. Toen de trein over de Zwijndrechtse brug reed, zag ik dat ook de Grote Kerk, de trots van Dordt, onverlicht was. Alsof de stad haar laatste oortje had versnoept.

Foto: auteur


Geen opmerkingen: