De week begint met het nieuws dat Aart Staartjes is overleden. Als gevolg van een verkeersongeval. Iets met een auto en een brommobiel, maar ik hoef geen details. Het bericht is al naar genoeg. Ik kende hem niet persoonlijk en ik ben te oud voor de Sesamstraatgeneraties, al heb ik Meneer Aart natuurlijk weleens voorbij zien komen. We waren wel collega's. Jarenlang schreef hij een column voor het Griekenland Magazine, zoals ik dat ook al jaren doe. Meestal ging het over voorvallen op het eiland Patmos, waar hij tot voor kort delen van het jaar verbleef. Patmos, waar Johannes zijn griezelige Openbaringen schreef. Ik lees liever de columns van Meneer Aart, die van een veel aangenamer toon en inhoud zijn. Misschien gaat iemand ze nog weleens bundelen.
De week gaat verder met akelig nieuws uit Perzië, waar ze eerst per ongeluk een verkeersvliegtuig met een groot aantal eigen mensen erin neerschoten en nu het vuur openen op demonstranten die tegen dat neerschieten demonstreren. Ik moet denken aan de oudheid, toen dat land een van de grootmachten van de ons bekende wereld was. Een keizerrijk met een hoge beschaving en een rijke cultuur. Een land dat ik graag zou bezoeken, maar niet zolang dit moorddadige, theocratische regiem er zit.
Ik herinner mij de woorden van mijn neef, ook historicus, die eind jaren zeventig waarschuwde tegen het enthousiasme waarmee wij, naïeve Westerlingen, probeerden ons ideaal van democratie aan de hele wereld, dus ook aan de Perzen, op te dringen. 'Als ze die shah wegjagen, komt er een veel verschrikkelijker regiem voor terug', voorspelde hij. We geloofden hem niet, vonden het conservatieve zwartkijkerij. Ik moet denken aan het boek Teheran een zwanenzang van F. Springer. Het stond eigenlijk op alle muren geschreven, maar wij wilden het niet zien.
De week gaat nog vijf dagen door. Vijf dagen die vermoedelijk weer veel ellende zullen opleveren. In de wereld, maar evengoed in de dorpspolitiek op mijn eiland. De raadsfractie van D'66 is uit elkaar gevallen en men rolt nu genoegelijk knokkend door de kolommen van de plaatselijke pers. Een verzetje in de doorgaans saaie januarimaand na het reces en dat terwijl het vijftig jaar geleden is dat D'66 voor het eerst in de Dordtse gemeenteraad kwam. Er is een overval gepleegd op een Grieks restaurant, door twee in het zwart geklede losers op een brommer, heel Dordt kijkt inmiddels naar hen uit, en de stad wacht volgens sommige optimisten een verkeersinfarct, omdat een brug in de N3 moet worden gerenoveerd. Ach ja. Ondertussen heeft mijn uitgever een doos vol exemplaren van mijn nieuwe boek afgeleverd en is de zon, zij het waterig, gaan schijnen. De week, met een beetje geluk zal die mijn tijd wel duren.
Foto: Kees Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten