Aktie

Er wordt weleens gemopperd over het stadion van FC Dordrecht, maar je hoeft er tijdens een wedstrijd niet nat te regenen. In het begin deze eeuw grondig gerenoveerde, stadion van Fulham FC, The Craven Cottage, kun je pech hebben. We zaten vooraan op de Putney End-tribune, voor de overkapping, bij de wedstrijd Fulham-Southampton. Een spannende pot, waarin Fulham voortdurend een licht overwicht had en al in de zeventiende minuut met 1-0 voorkwam. Een prachtgoal, vlak voor onze neus. In de tweede helft viel er weer een, ook aan onze kant, want Fulham kreeg een strafschop tegen. Ik betwijfel of dat terecht was, maar goed kon ik het niet zien, want negentig minuten lang, plus de rust, plus vijf minuten bijtelling, zeek het van de regen. Ik zag de wedstrijd door sterren van in regendruppels reflecterend licht op mijn bril. Vijfendertig pond lichter, maar geheel doordrongen van wat doorweekt ook alweer betekent. Geef mij onze noord-tribune maar, waar de sfeer voor negen euro even goed is en waar je alleen van binnen nat wordt. Dat Fulham ondanks het overwicht en ondanks dat Karagounis werd ingezet, niet meer tot scoren kwam, was evenals de regen een kwestie van pech. Daar kwam nog bij dat ik 's avonds met een dure taxi naar het hotel moest, omdat de metrobestuurders staakten.

Volgens mijn Londense nicht wordt er vaker op Boxing Day gestaakt. Zo kun je het kerstdiner onbekommerd uit de hand laten lopen, denk ik enigszins vilein. Vorige week ontving ik per post een speld van de vakbond, waarvan ik veertig jaar lid ben. Een aantal jaren was ik zelfs kaderlid. Ik heb recht op een gouden speld. maar ze stuurden een zilveren, voor vijfentwintig jaar. Daar heb ik er nu twee van. Vijftig jaar lid, ook goed. Eigenlijk vind ik zo'n speld een beetje onzin. Het actievoeren door de bond, als het er ooit van kwam, want Jezus wat zijn die Hollandse leraren braaf, vond ik vaak ook onzin. Niet zozeer de reden waarom, maar de manier waarop. De hoogst enkele keer dat we staakten, dienden we ons in Dordrecht te registreren in, god beter het, de hal van een bejaardentehuis. Daar kreeg je dan een mallotig petje dat je geacht werd op te zetten om er loeiend mee door de straten te trekken van Rotterdam, Utrecht, Den Haag, of waar de protestdemonstratie ook maar plaatsvond. De bond dacht dat hij op die manier serieus werd genomen.

Ik gooide dat petje altijd direct in een afvalbak en zocht tijdens zo'n mars met andere verstandige collega's zo snel mogelijk een kroeg op, tot het tijd was om naar huis te gaan. Ik moet daar nog weleens aan denken als ik de halve afdeling Dordt van de AOb bij FC Dordrecht zie. Warm ingepakt in de clubsjaal en lekker droog onder de golfplaat. Net als ik hoort een deel bij de postactieven, maar als het misgaat op het veld, protesteren wij alsof de minister van onderwijs zelf op de eretribune zit.

©Kees Klok