Wereldredder

Wat horeca betreft is het vernieuwde Zuidstation van Brussel er niet op vooruit gegaan. Tenminste, niet voor iemand die prijs stelt op een omgeving met een beetje niveau. Minstens dat van een bruine kroeg of een grand-café. Vreettenten genoeg, de ene nog armoediger ingericht dan de andere. Snel je prak of slok naar binnen en wegwezen. Als je uit het achterlijke Nederland komt, waar sowieso nauwelijks meer een station met een echte restauratie is te vinden, is het allemaal pure luxe, maar van een bedroevend platte soort. Ik ben uiteindelijk neergestreken bij Sam's Café, dat weinig van een café heeft. Het is een koffiebarretje waar je ook drank kunt krijgen en waar ik aan een wiebelend tafeltje in de stationshal zit te betreuren dat die aardige achterafbar uit de oude hal aan het modernisme is geofferd. Ik ben inmiddels omsingeld door vier leuke, Spaanse meisjes met vier enorme koffers. Het geeft een beetje gevoel van veiligheid in deze mensvijandige ruimte, waar ik nog drie kwartier moet doorbrengen. Ik heb mij bij het boeken van de Thalys naar Rotterdam een uur vergist. Vroeger stapte je gewoon in de eerstvolgende Beneluxtrein naar Dordrecht, maar ook dat comfort is door de NS verziekt. Ik was ooit een enthousiaste treinreiziger, tot de NS ging vernieuwen en moderniseren, wat voor Dordtenaren vooralsnog alleen maar slechtere en tragere verbindingen oplevert. Ze zouden je na een paar biertjes maar in zo'n akelige sprinter duwen, waarin niet eens een toilet is.

De Spaansen kwetteren er vrolijk op los. Het lijkt wel of ik nog in Londen zit, van waaruit ik zojuist met de Eurostar ben gearriveerd. Een prettige en comfortabele reis. Daar kan de intercity van Amsterdam naar Vlissingen niet tegenop, maar eerlijk is eerlijk, die is goedkoper. Bijna geen stationsrestauraties meer en geen catering in de intercity's. Hollandse karigheid troef. Ja, in de Fyra komen ze met een karretje langs, maar dat is voorlopig zo'n onbetrouwbare verbinding dat ik liever de Thalys neem, waarin het je aan niets ontbreekt. Koffie, thee en een hapje bij de prijs inbegrepen, want ik reis eersteklas op zulke afstanden. In Londen hoorde ik ook veel Spaans, Italiaans en Frans. Soms Portugees en gisteren zat ik in de metro tussen een stel Grieken. Er zongen ook veel talen rond die ik niet herkende, maar het was al met al een prettig, kosmopolitisch concert.

Hoe lang nog, denk ik als ik al die rampberichten lees over stijgende zeespiegels door razendsnel smeltende poolkappen. Ik blijf een optimist. Die Spaanse meisjes kunnen nog op een bergtop gaan zitten als de boel begint onder te lopen, maar wij? Heel Nederland op de Vaalserberg, dat wordt nog lachen. Erg gelachen heb ik ook om die idioten die zich op verschillende plekken op aarde verschansten omdat de wereld op 21 december zou vergaan, behalve het gat waar zij zich hadden ingegraven. Er waren er ook bij die geloofden dat zij daar tijdig door buitenaardse wezens zouden worden opgehaald. Geloven dat de wereld vergaat, het is een zich om de zoveel tijd herhalende psychose. Zeker, de wereld gaat een keer ten onder, omdat onze planeet niet langer tegen een uit haar voegen gefokte mensheid bestand zal blijken. Wie de wereld wil redden moet stoppen met kinderen maken. Ik kijk naar de Spaanse meisjes. Zij wekken bepaalde gedachten die mij doen beseffen dat ik niet voor wereldredder in de wieg ben gelegd.

©Kees Klok