Het
is een kabaal dat het een aard heeft in Het Varken. Een aantal
grootvaders haalt herinneringen op. Ik rust uit van een wereldreis.
Ik moest iets ophalen in Ano Toumba en was laat. In bus
23 gestapt, maar die kwam al snel vast te zitten in de nauwe straten
van de bovenstad. Lopen ging sneller. Op de Agiou Dimitriou een taxi
genomen. Een norse, zwijgzame chauffeur, wat me goed uitkwam. Op de
hoek van de Lambraki en de Perevou overhandigde K. mij de fles.
Daarna ben ik naar die aardige boekhandelaar in de Tsiapanou gelopen
om een nieuw vulpotlood. Ik kreeg veertig procent korting zonder dat
ik ergens om vroeg.
Een
rondje gelopen door mijn oude buurt. Een foto gemaakt van het
voormalig Schrijfhuis, vanuit het plantsoen, en in bus 12, terug naar
het centrum, achtentwintig jaar herinneringen voorbij laten gaan. De
herinneringen van de bejaarden gaan vooral over de militaire dienst.
Het ene avontuur overschreeuwt het andere. Ik drink mijn koffie en
luister op de achtergrond mee.
Morgen
vertrek ik, want al houd ik van de levendigheid van Thessaloniki, na
een tijdje wordt het te veel. Dan moet ik terug naar mijn eiland,
naar de rust van mijn werkkamer, de uitgestorven straten na
sluitingstijd en de grove vrouwen in ogenschrijnende leggings. Ik
worstel met de vraag of ik K. zijn tsipouro meeneem, met het risico
dat de fles breekt, of dat ik vanavond in Loxias zal trakteren.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten