Alsof
'de donkere dagen voor kerst' al zijn begonnen. Het is de hele dag
nauwelijks licht geweest. Het regent, het waait. Niemand weet waar
zich het klachtenloket bevindt, waarvan Gerard Reve meent dat het
niet bestaat. Wie op straat loopt, kijkt zuur. Bij de supermarkt
ontbreekt zelfs de straatmuzikant. Ik zoek op mijn mobiel de
boodschap van Claire. Diep in de nacht stuurde ze nog een sms-je.
Doet ze wel meer met een wijntje op.
Halogeenlampjes.
Die zijn nergens te vinden en mosterdsoep hebben ze evenmin.
Halverwege de terugweg bedenk ik dat ik afvalzakken ben vergeten. Dan
scheiden we een dagje niet. De wereld zal er niets minder beroerd van
worden. Voor ik thee zet, steek ik overal kaarsen aan. Er zij licht
in de duisternis. Claire sms-t weer: of we bij de Griek zullen gaan
eten? Ik stel mijn antwoord uit. Moet ik dan alweer zeggen dat die op
maandag is gesloten?
Maandag:
wasdag, chagrijndag. De stamkroeg dicht, het museum dicht, de Griek
dicht, geen postbestelling, het voetbalnieuws overschaduwd door
terreuraanslagen. Facebook overstroomd door een golf van emoties. Al
die oorlogstaal, die opgedrongen angst, al die meningen. In de krant
tien portretfoto's van slachtoffers. Zomaar doodgeschoten op een
terras. Ik denk aan Claire, aan mooie zomeravonden op een terras aan
de haven. Toch maar even snel terugbellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten