Engels

'Je kunt niet wachten om naar huis te vliegen en daarna om weer hierheen te komen,' lacht ze. Panagiottis zingt over een geliefde die hem in de steek liet. Alle wijn is voor mij, want ze is met de auto. Of dat verstandig is, weet ik niet, maar de ochtend is nog ver weg. Ze heeft mij aardig door, al stelt ze het wat zwartwit. Ik moet denken aan de dichter Seferis. Die schreef niet alleen over nachtegalen in Platres, maar ook over zijn verlangen naar het vaderland als hij ver van huis, ergens op een ambassade, zijn werk deed. Terug in dat vaderland, wilde hij meestal al snel weer vertrekken.

De waard slooft zich uit vanavond. De schotels lijken extra gevuld. Panagiottis en Takis spelen zich het vuur uit de vingertoppen. Misschien heeft het iets met haar aanwezigheid te maken. We spreken Engels, dat valt op. Ze is civiel ingenieur en een van de tienduizenden werkloze afgestudeerden. Ze leeft van de privélessen Engels die ze geeft. Ze wil haar Engels met mij oefenen. Ik heb haar geholpen met een sollicitatiebrief, want ook zij wil naar het buitenland vertrekken. Meer dan driehonderdduizend generatiegenoten gingen haar voor.

Het is niet druk vanavond. Het is alweer de vijfde dag van de busstaking. De chauffeurs hebben al maanden geen salaris gehad, maar het dividend van de aandeelhouders is wel uitgekeerd. Iedere dag zijn er wel een paar protestdemonstraties in de stad. Dat krijg je met voortdurend mooi weer.

Mij worden de chaos en het geschreeuw langzamerhand te veel. Ik wil naar de provinciestad op mijn riviereiland, waar nooit iets gebeurt dat het wereldnieuws haalt. Panagiottis en Takis zingen over het vallen van een maanloze nacht. De waard brengt meer wijn. Ze zegt dat het tijd is dat ze naar huis gaat. Terwijl zij zich bij het afscheid tegen mij aandrukt, beloof ik snel weer terug te komen, zodat ze haar Engels kan oefenen. Later bedenk ik dat ik iets anders had moeten zeggen.

Foto: auteur