Ik
wil niet meer horen
van
dit kolken en verklaren
dit
uitleggen
van
radeloosheid dit
veronderstellend
alles weten.
Ik
wil een ommuurde tuin
onder
wolken die wij ooit
speels
duidden
vers
gemaaid gras de
geur
van meisjesharen.
Geef
mij blues, rebetika of fado
meeuwen
boven drooggevallen
schorren,
een slikrivier
met
vissersboten die alleen
weten
van roest en rotting.
Geef
mij het schuren van
schepen
langs de kade
vervagende
letters op
doorweekt
krantenpapier
en
verstomde microfoonstemmen.
Laat
mij het ritme van de rivier
de
verhalen
van
een grootvader
die
beter weet.
In:
Over de vloedlijn. Gedichten. Liverse 2017.
Foto:
auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten