Ik ben geen vriend van de korte broek. Wie mijn boeken leest, weet dat. Een man kan op veel manieren voor lul lopen en een van de ergste daarvan is in korte broek, of in een half lange. Eentje met ruitmotief is het toppunt van verschrikking, vooral als de voor-lul-loper daaronder ook nog sokken draagt. Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen. Wie kent die bijbelse spreuk niet? Ik ben niet zonder zonde. Ooit heb ik mij weleens in een korte broek buiten mijn tuin gewaagd, vorig jaar, toen het heel heet was. Ik moest mijn vrienden in de stamkroeg beloven het nooit meer te doen. Zij waren naar eigen zeggen onvoorbereid en hadden de lasbrillen thuis gelaten.
Ik heb het nog weleens bonter gemaakt. Lang geleden in Suriname. Niet alleen waagde ik mij nu en dan in korte broek op straat in Paramaribo, ik geeft toe, onder druk van mijn reisgenoten, een mens blijft een kuddedier, maar op een tocht naar het binnenland, in een korjaal richting Djoemoe, droeg ik op een dag mijn zwembroek. We moesten nu en dan door een stroomversnelling en dan is zo'n kledingstuk best handig. Die zwembroek had mijn eerste echtgenote ooit voor mij gekocht. Zij was dol op pastelkleuren. De zwembroek was zuurstokroze, met pijpjes.
In die broek stapte ik in Gujaba, aan de Surinamerivier, waar we de nacht zouden doorbrengen, uit de korjaal. Onmiddellijk werd ik omringd door tientallen kinderen, die dolle pret hadden om deze wonderlijke verschijning. Spierwit, zuurstokroze zwembroek en rode strepen van de zon op het aankomend buikje, dat zag men zelden in het binnenland. De enige die later op de avond nog meer lachers op de hand kreeg was een blanke medereiziger die in een blauw gestreepte pyjama in zijn hangmat kroop. Zwembroek en korte broeken zijn inmiddels veiligheidshalve meegegeven met de ophaaldienst van het Leger des Heils.
Foto: archief auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten