Ik fiets naar de school waar ik het laatst heb gewerkt. Ik kom er weinig meer. De laatste lichting leerlingen die les van mij heeft gehad, deed drie jaar geleden eindexamen. Sindsdien word ik niet meer uitgenodigd voor de diploma-uitreiking. Ik heb er niets meer te zoeken, behalve vandaag. Een oud-collega neemt afscheid. In de aula zie ik mensen waarmee ik nog heb gewerkt, een enkele jonge docent ken ik omdat het een oud-leerling is, ik zie ook veel onbekenden. Er is koffie, gebak en wijn, maar de wijn is pas voor na de toespraken, anders luistert niemand.
Een onbekende meneer neemt het woord. Het is de nieuwe directeur. Sinds 'mijn directeur' een paar jaar geleden met pensioen ging, is er bij ieder afscheid een andere directeur. Of dat een verbetering is, weet ik niet. Het rookhok is verdwenen, het vrijdagse borreluur is afgeschaft, het aantal leerlingen per klas is uitgebreid, evenals het aantal lesuren per docent.
Na de nieuwe directeur voert de sectievoorzitter het woord. De oud-collega wordt uitbundig geprezen, van de vertrekkenden niets dan goeds. Toen ik vertrok had ik geen behoefte aan lovende woorden. Ik nam afscheid in de kroeg. 'Mijn directeur' zei welgemeend 'proost'. We dronken er nog een. Na een paar glazen wijn verlaat ik via de achterdeur en het fietsenhok de school. Een handvol oud-collega's staat buiten te roken. Ik heb hier niets meer te zoeken.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten