Vandaag heb ik een nieuwe fiets gekocht. Sinds het overlijden van Stella, reed ik op haar fiets, een klein model Gazelle. Een heerlijk fietsje, maar net iets te klein voor mij. Mijn eigen fiets, waar mijn vader eerst meer dan veertig jaar op had gereden, was verworden tot een roestig skelet, dat ik met iemand had meegegeven die fietsen opknapte om ze daarna cadeau te doen aan kinderen uit een weeshuis in Polen. Toen was Polen nog niet op de terugweg naar het autocratisch paradijs dat het voor de val van het communisme was. Er was nog iets van een rechtstaat, net als in Hongarije. Daar lijken ze op de terugweg naar de tijd van de Pijlkruisers. In Turkije was het nog lang zo erg niet als nu, al dreigden ze ook toen al hun Griekse buren regelmatig met oorlog.
Je kunt, als je de tijd hebt, naar die landen fietsen. Ilja Leonard Pfeiffer fietste naar Italië en bleef er. Ik zou nooit naar Polen, Hongarije of Turkije fietsen, laat staan dat ik er wil blijven, ook al rijdt mijn nieuwe exemplaar soepel en is de zit aangenaam. Ooit was ik op vakantie in Hongarije, in het mooie Budapest. Daarna gingen we naar een vreselijk hotel aan het Balatonmeer, dat volgepakt zat met bier drinkend en schreeuwend Oostduits spek. De Turkse dictatuur zag ik alleen vanuit Griekenland. Talloze Turken uit het vrije Nederland, die hun familie daar die vrijheid niet gunnen, hebben onlangs voor de dictator gesstemd, maar gelukkig ging een flink deel van de Nederturken helemaal niet stemmen. En Polen? Daar is mijn fiets al naartoe. Inmiddels zal hij wel weer verworden zijn tot een roestig skelet.
Vanmiddag heb ik een ritje gemaakt over het Eiland van Dordrecht. Dat eiland dat, als de megalomane en onrealistische plannen van het gemeentebestuur werkelijkheid worden, in de toekomst de last van 140.000 inwoners moet dragen. Ik mag mij in alle vrijheid tegen die onzin uitspreken en reken maar dat ik ze op het stadskantoor en in de raadzaal gedegen in de gaten houd, want over een paar jaar moet ik weer naar de stembus. Het woei iets te hard voor het mooi, ik moest flink zweten. Toen ik via de onbegrijpelijke wirwar van erven in de Stadspolders de terugweg gevonden had, was die vermaledijde wind gedraaid en had ik hem weer tegen. In Hongarije, Polen of Turkije zouden ze daar de oppositie de schuld van geven. Het is een fijne fiets, ik heb er drie stevige sloten op.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten