Ik heb het manuscript van mijn boek Met gemengde gevoelens op reis ingeleverd bij de uitgever. Het is weer een brievenboek. Ik ben van het epistolaire genre. De brieven zijn gericht aan mijn in 2007 overleden vrouw Stella. Een vorm van contact houden, al stuurt ze nooit een antwoord. Misschien wat ongebruikelijk, maar ik voel mij er wel bij. Misschien schrijf ik nog weleens een brievenboek. Met brieven aan een bestaande persoon. Claire bijvoorbeeld, al moet die waarschijnlijk onbedaarlijk lachen bij het idee dat ik haar ga schrijven. 'Dan stuur je maar een eppje,' zou ze zeggen.
Ik heb in de afgelopen weken nu en dan stukjes uit de brieven op Facebook gepubliceerd. Daar heb ik een klein beetje spijt van. Op Facebook voelen allerlei mensen de drang om op zo'n stukje te reageren en dat zijn niet altijd mensen die beseffen dat het literaire fragmenten zijn met een zekere, soms hoge, mate van ironie. Je hebt mensen die alles letterlijk nemen, zoals er ook rondlopen die geloven dat Jonas werkelijk in een walvis zat. Dat geeft soms merkwaardige reacties.
Als ik je advies wil, of benieuwd ben naar je mening, vraag ik het zelf wel. Ik heb ook helemaal geen zin om over mijn literair werk uitleg te geven, of het op de een of andere manier te verdedigen. Het moet voor zichzelf spreken. Met een opiniestuk ligt dat anders, maar dat is niet aan de orde. Het zou prettig zijn de reactiemogelijkheid op Facebook af en toe uit te kunnen schakelen. Dat scheelt gedoe. Je kunt iemand blokkeren, bij notoire schreeuwlelijkerds heb ik dat ook gedaan, maar als je eenvoudig kunt aanvinken 'geen reacties', hoef je zover niet te gaan bij mensen die het vaak goed bedoelen, maar het niet helemaal door hebben.
Foto: archief Kees Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten