Tunnelvisie

Achtendertig jaar geleden, toen ik begon in het onderwijs, had ik het idee dat er nog weleens naar leraren werd geluisterd als het om beleid ging. Althans op plaatselijk niveau. Ik was snel van dat idee genezen, toen de gemeente Dordrecht mijn school, mavo-Krispijn, opofferde in een fusie die bedoeld was om het noodlijdende lbo (nu vmbo) te redden. Dat dreigde ten onder te gaan aan een gebrek aan leerlingen en te hoge kosten. Er kwam een scholengemeenschap voor mavo-lbo, waarvan de wethouder voorspelde dat hij binnen drie jaar zou uitgroeien van ongeveer zeshonderd naar een kleine duizend leerlingen. Niemand van de leraren, de 'werkvloer,' geloofde er een woord van, maar de wethouder en de in die jaren vergaand incompetente gemeenteraad, waren in de ban van enkele overambitieuze ambtenaren van de afdeling onderwijs. Beter wetende heren behept met wat je nu een tunnelvisie zou noemen. Drie jaar later was het aantal leerlingen gedaald tot onder de driehonderd en dreigde de ondergang. Al snel volgde een nieuwe, door de gemeente afgedwongen, fusie, die ook geen succes werd wat de redding van het lbo betreft, zodat er nog een paar keer werd gefuseerd, met even weinig resultaat. Die fusies hebben veel docenten en andere personeelsleden hun baan gekost of voor veel spanningen en persoonlijk leed gezorgd.

Het voorlopig eind van het liedje is het Stedelijk Dalton Lyceum (SDL), nog de enige openbare middelbare school in Dordrecht. De gemeente moest ondertussen een stapje terug doen, zodat de school nu wordt bestuurd door een stichting. Men kan op het stadskantoor de handen in onschuld wassen, als de boel onverhoopt failliet gaat. Het SDL is een school waaraan goed en degelijk les wordt gegeven en waar aandacht is voor andere zaken die voor de opgroeiende jeugd van belang zijn, zoals cultuur en sport. In de jaren dat ik er werkte, heb ik met veel plezier voor de klas gestaan. Toen Stella ziek werd en overleed, heb ik buitengewoon veel steun gehad van leerlingen, collega's en de locatie-directie van de Overkampweg. De school was ook ruimhartig met het verlof dat ik kreeg om Stella's dood te verwerken. Ik ben daar nog steeds dankbaar voor en ik draag het SDL een warm hart toe, maar of de organisatie ook goed wordt bestuurd, is de vraag.

Ondanks het succes van de vwo- en havo-afdelingen, waaraan ook tweetalig onderwijs wordt gegeven, verkeert het SDL in financiële problemen. Door de molensteen van het vmbo. In de eerste plaats omdat het vmbo (met name de praktische leerwegen) nog altijd niet populair is bij ouders en leerlingen. Dat is een betreurenswaardige zaak, want de maatschappij zal altijd behoefte hebben aan goede vaklieden en daarvoor legt deze vorm van onderwijs een degelijk fundament. In de tweede plaats omdat er een prachtig, maar duur schoolgebouw is neergezet op het Leerpark. Dat het lbo/vmbo al decennia impopulair is, valt het bestuur niet aan te rekenen. Dat daar nog steeds de tunnelvisie uit de jaren '80 heerst wel, evenals dat kostbare gebouw. In 1983 adviseerde de 'werkvloer' een samengaan van het lbo met het mbo. Zo zou een logische leerlijn ontstaan en de kosten konden worden gedrukt door een gezamenlijk gebruik van vaak dure faciliteiten. Die weg lijkt in 2012 nog steeds de meest logische: een scheiding tussen vmbo-t (het vroegere mavo), dat bij het SDL blijft, zodat het financieel kan overleven, en de rest van het vmbo laten samengaan het mbo. Zal het er van komen voordat het schip de wal keert?

©Kees Klok